De verkiezingen in Frankrijk en Griekenland waren de facto referenda over de economische bezuinigingsstrategie van Europa, en beide landen kozen resoluut voor een nieuwe richting, schrijft Paul Krugman, een “New Keynesian” die in 2008 de Nobelprijs voor de economie won, in de New York Times.
Krugman is één van ‘s werelds meest invloedrijke economen en ook een uitgesproken tegenstander van de zogenaamde ‘austerity’. De manier waarop François Hollande door magazines als The Economist werd omschreven vindt Krugman ‘lachwekkend’. Het einde van de “Merkozy”-besparingsstrategie is niet gevaarlijk maar net wenselijk, en de Europese kiezers zijn dan ook wijzer dan hun intellectuelen, stelt hij.
Besparingen zijn volgens Krugman een slecht antwoord op de crisis omdat ze vreten aan de capaciteit van consumenten en bedrijven om meer uit te geven. Snijden in het budget van de overheid in een gedeprimeerde economie verdiept de depressie.
Als voorbeeld van een land dat alsmaar hardere besparingen doorvoert zonder daarvan enig positief resultaat te zien noemt hij Ierland. Het land heeft, ondanks de bezuinigingsmaatregelen nog hogere leenkosten dan Spanje of Italië.
Maar wat zijn dan de alternatieven voor bezuiniging?
Een meer voor de hand liggende oplossing dan de meeste Europese politici willen toegeven is natuurlijk het einde van de monetaire unie. De Europese periferielanden zouden vandaag immers niet in zo slechte papieren zitten als ze een devaluatie van de eigen munt konden doorvoeren om de concurrentiekracht en exports aan te zwengelen, zoals IJsland deed (dat haar munt devalueerde en haar banken liet failliet gaan).
Een tweede alternatief is volgens Krugman de strategie die Duitsland een tiental jaar geleden volgde. De Duitse economie raakte toen uit een crisis door een gigantisch handelsoverschot te creëren tegenover de landen van de periferie, die op dat moment een inflationaire boom kenden als gevolg van de goedkope leningen die ze konden aangaan tegen lage rente.
De huidige crisis in de probleemlanden zou dan kunnen worden opgelost als de andere Europese economieën, en vooral die van Duitsland, nu een gelijkaardige inflationaire expansie ondergaan.
Paul Krugman beweert dus dat Zuid-Europa niet unilateraal aan bezuinigingen moeten doen, maar dat andere landen en de Europese Centrale Bank hun obsessie met inflatie moeten laten varen en zich moeten focussen op het stimuleren van de economische groei.
Het feit dat de nieuwe Franse president niet blindelings de lof zingt van de besparingen is voor Krugman dan ook een goed teken aan de wand voor de toekomst van de Unie.
Besparingen zijn volgens Krugman een slecht antwoord op de crisis omdat ze vreten aan de capaciteit van consumenten en bedrijven om meer uit te geven. Snijden in het budget van de overheid in een gedeprimeerde economie verdiept de depressie.
Als voorbeeld van een land dat alsmaar hardere besparingen doorvoert zonder daarvan enig positief resultaat te zien noemt hij Ierland. Het land heeft, ondanks de bezuinigingsmaatregelen nog hogere leenkosten dan Spanje of Italië.
Maar wat zijn dan de alternatieven voor bezuiniging?
Een meer voor de hand liggende oplossing dan de meeste Europese politici willen toegeven is natuurlijk het einde van de monetaire unie. De Europese periferielanden zouden vandaag immers niet in zo slechte papieren zitten als ze een devaluatie van de eigen munt konden doorvoeren om de concurrentiekracht en exports aan te zwengelen, zoals IJsland deed (dat haar munt devalueerde en haar banken liet failliet gaan).
Een tweede alternatief is volgens Krugman de strategie die Duitsland een tiental jaar geleden volgde. De Duitse economie raakte toen uit een crisis door een gigantisch handelsoverschot te creëren tegenover de landen van de periferie, die op dat moment een inflationaire boom kenden als gevolg van de goedkope leningen die ze konden aangaan tegen lage rente.
De huidige crisis in de probleemlanden zou dan kunnen worden opgelost als de andere Europese economieën, en vooral die van Duitsland, nu een gelijkaardige inflationaire expansie ondergaan.
Paul Krugman beweert dus dat Zuid-Europa niet unilateraal aan bezuinigingen moeten doen, maar dat andere landen en de Europese Centrale Bank hun obsessie met inflatie moeten laten varen en zich moeten focussen op het stimuleren van de economische groei.
Het feit dat de nieuwe Franse president niet blindelings de lof zingt van de besparingen is voor Krugman dan ook een goed teken aan de wand voor de toekomst van de Unie.
Bron : The New York Times / Express.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten