Onder druk van de nieuwe Franse president François Hollande is het idee van eurobonds of euro-obligaties opnieuw op de agenda van het Europese leiderschap komen te staan. De Wall Street Journal geeft echter drie redenen aan waarom dit plan niet meer is dan de zoveelste euro-illusie.
Het argument pro-eurobonds gaat als volgt: bepaalde landen in de eurozone kampen met gigantische fiscale problemen, waardoor hun leenkosten blijven stijgen en de toekomst van de hele unie in gevaar komt. Andere Europese landen doen het echter veel beter en het totaalbeeld van de hele eurozone is gezonder dan dat van de VS (de eurozone heeft een veel kleiner begrotingstekort én een lagere schuldratio dan de VS).
De VS leent tegen interesten die dichter bij die van Duitsland aanleunen dan bij die van Italië. De logica van eurobonds is dan: collectiviseer het lenen, waardoor zowel de leenkosten dalen, als het risico dat een periferieland de rest van Europa de afgrond in trekt. Parallellen worden getrokken met de federalisering van de staatsschulden van de 13 kolonies tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog tegen Groot-Brittannië in 1790.
Het plan heeft echter drie grote gaten, waarvan het laatste het grootst is:
- In 1790 waren de schulden die werden gecollectiviseerd het gevolg van de aan de gang zijnde Amerikaanse Revolutie. Euro-obligaties zouden echter expliciet de toekomstige schulden van landen als Frankrijk en Italië aan Duitsland opzadelen
- De europeriferie zit nu zwaar in de schulden, niet door de offers die ze maakten voor de EU (zoals het geval was in 1790), maar door het falen en/of de onwil om hun binnenlandse uitgaven onder controle te brengen: is het moreel juist om de Duitsers te vragen om op te draaien voor de verkwisting van anderen?
- Europa heeft geen sterke, gecentraliseerde, fiscale autoriteit. Brussel is niet het centrum van alle politieke macht in Europa. Dit maakt van eurobonds iets wat erg lijkt op de euro zelf: een obligatie in de naam van een ‘land’ dat enkel bestaat uit duidelijk verschillende landen met uiteenlopende waarden en consumptie- en spaarpatronen.
Eurobonds zouden zo de monetaire unie veranderen in een schuldenunie: de leenkosten van de probleemlanden dalen waarschijnlijk, maar die van Duitsland stijgen en het is niet zeker welk van de twee effecten doorslaggevend zou zijn.
Wat nog meer is: de druk op de periferie om hun problemen eindelijk aan te pakken door fiscale en arbeidshervormingen door te voeren zou verzwakken. De incentieven om de oorzaken van de problematiek aan te pakken, zouden, in afwezigheid van een fiscale en politieke unie om de hervormingen af te dwingen, grotendeels verdwijnen.
Het argument pro-eurobonds gaat als volgt: bepaalde landen in de eurozone kampen met gigantische fiscale problemen, waardoor hun leenkosten blijven stijgen en de toekomst van de hele unie in gevaar komt. Andere Europese landen doen het echter veel beter en het totaalbeeld van de hele eurozone is gezonder dan dat van de VS (de eurozone heeft een veel kleiner begrotingstekort én een lagere schuldratio dan de VS).
De VS leent tegen interesten die dichter bij die van Duitsland aanleunen dan bij die van Italië. De logica van eurobonds is dan: collectiviseer het lenen, waardoor zowel de leenkosten dalen, als het risico dat een periferieland de rest van Europa de afgrond in trekt. Parallellen worden getrokken met de federalisering van de staatsschulden van de 13 kolonies tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog tegen Groot-Brittannië in 1790.
Het plan heeft echter drie grote gaten, waarvan het laatste het grootst is:
- In 1790 waren de schulden die werden gecollectiviseerd het gevolg van de aan de gang zijnde Amerikaanse Revolutie. Euro-obligaties zouden echter expliciet de toekomstige schulden van landen als Frankrijk en Italië aan Duitsland opzadelen
- De europeriferie zit nu zwaar in de schulden, niet door de offers die ze maakten voor de EU (zoals het geval was in 1790), maar door het falen en/of de onwil om hun binnenlandse uitgaven onder controle te brengen: is het moreel juist om de Duitsers te vragen om op te draaien voor de verkwisting van anderen?
- Europa heeft geen sterke, gecentraliseerde, fiscale autoriteit. Brussel is niet het centrum van alle politieke macht in Europa. Dit maakt van eurobonds iets wat erg lijkt op de euro zelf: een obligatie in de naam van een ‘land’ dat enkel bestaat uit duidelijk verschillende landen met uiteenlopende waarden en consumptie- en spaarpatronen.
Eurobonds zouden zo de monetaire unie veranderen in een schuldenunie: de leenkosten van de probleemlanden dalen waarschijnlijk, maar die van Duitsland stijgen en het is niet zeker welk van de twee effecten doorslaggevend zou zijn.
Wat nog meer is: de druk op de periferie om hun problemen eindelijk aan te pakken door fiscale en arbeidshervormingen door te voeren zou verzwakken. De incentieven om de oorzaken van de problematiek aan te pakken, zouden, in afwezigheid van een fiscale en politieke unie om de hervormingen af te dwingen, grotendeels verdwijnen.
Bron : The Wall Street Journal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten