Wie het einde van de eurozone wenst moet dit eens aandachtig lezen

De huidige monetaire unie is de laatste in een lange reeks van gefaalde pogingen om een gemeenschappelijke munt te introduceren op het continent. Drie van de meest opmerkelijke voorgangers zijn de Donaumonarchie, de Sovjetunie en Joegoslavië. Alle drie eindigden met hyperinflatie.
Dat schrijft Professor Anders Åslund van Georgetown University op Vox Europa. Zijn historische observatie wordt deskundig samengevat en becommentarieerd door ZeroHedge

Deze drie multinationale staten trachtten in de twintigste eeuw een gemeenschappelijke munt te introduceren. Oostenrijk-Hongarije eindigde in hyperinflatie, Joegoslavië kreeg er tweemaal mee te maken en tien van de vijftien voormalige Sovjetrepublieken zagen de waarde van hun munt instorten.
Economische output viel in het voormalige Sovjetblok met 52%. Vijf van de twaalf ex-Sovjetstaten hadden in 2010 nog steeds het BBP-per-capita-niveau van 1990 niet geëvenaard. Hetzelfde is waar voor Servië en Montenegro en waarschijnlijk ook voor Kosovo en Bosnië-Herzegovina. Oostenrijk en Hongarije deden er ongeveer dertig jaar over om van de hyperinflaties van de jaren 1920 te herstellen.
Åslund noemt als voornaamste redenen voor de economische wantoestanden “systemische veranderingen, concurrentiële monetaire expansie met hyperinflatie tot gevolg, instorting van het betalingssysteem, uitsluiting van het internationaal financieel systeem, stilvallen van de handel en tenslotte ook oorlog.”
De verwoede pogingen om via monetaire politiek op korte termijn meer economische vraag te genereren, mondden dus telkens uit in hyperinflatie, aldus ZeroHedge.
Toch is er volgens Europese leiders ditmaal geen reden tot wanhoop. Europa heeft in Duitsland een gulle weldoener met welgevulde zakken. Eurocraten hebben het risico op bankroet nietig verklaard en falen onwettelijk gemaakt. Zowel ZeroHedge als Åslund zijn echter veel minder optimistisch.
De Duitse econoom Hans-Werner Sinn stelt dat de Target2-balans een verborgen bailout is van de Bundesbank. Als een land (Griekenland) uit de eurozone stapt of de Target2-balans begrensd wordt, zal de huidige slow motion bankrun versnellen en het banksysteem instorten.
De gevolgen zijn kapitaalcontroles, liquiditeitsbevriezing en hoge inflatie, eerst in Griekenland en dan in andere landen. Tot zover zijn Åslund en ZeroHedge het helemaal met elkaar eens, maar ze verschillen in hun conclusie.
Volgens Åslund moet de eurozone “koste wat het kost” bijeen worden gehouden om hyperinflatie en totale economische chaos te vermijden.
ZeroHedge wijst er echter op dat die ‘kost’ een naam heeft: Duitsland.
Het blog waarschuwt dat de Duitsers deze keer niet zomaar zullen opdraaien voor de schulden van buren, die gretig op hun kosten leven. De drie voorgaande monetaire unies hadden ook een sterk en rijk land dat redding zou brengen, maar eindigden toch in hyperinflatie.
Eigenlijk hebben de eurocraten vandaag nog één argument over: “Deze keer wordt het zeker anders!”

Bron : Zero Hedge / Express.be