Republikeinen verwijzen te pas en te onpas naar hun grote held Ronald Reagan. Michael Tackett vraagt zich op Bloomberg af of dit vandaag nog te rechtvaardigen valt. Reagan was toegewijd aan zijn conservatieve ideeën, maar kende ook de waarde van politieke compromissen. Tea Party-ideologen daarentegen voeren liever oppositie dan een duimbreed toe te geven.
Reagan was een schitterend, maar complex politicus. Hij kon oerconservatieven, radicale libertariërs en zelfs overtuigde Democraten beroeren met zijn politieke speeches. Zijn beleid was duidelijk conservatief getint, maar, ondanks zijn harde taal, veel gematigder dan zijn nalatenschap doet vermoeden.
Dit leidt allerlei opiniemakers, waaronder Tackett, tot de vraag of Reagan zich vandaag nog thuis zou voelen in de G.O.P (Grand Ole Party). Die partij schuift immers, onder invloed van zowel de Tea Party als de Ron Paul-beweging, steeds verder op naar de ideologische zuiverheid.
Mitt Romney aanvaardt deze week de Republikeinse nominatie en is zelf eigenlijk een exponent van het politieke compromis (velen noemen hem een ‘flip-flopper’ omdat hij van het ene naar het andere uiterste springt zolang dat politiek loont).
Romney probeert zichzelf nu echter als een conservatieve hardliner voor te stellen om meer in de smaak te vallen bij de Tea Party – de keuze van partij-ideoloog Paul Ryan als running mate is daarvan het beste voorbeeld. Een politicus kan het vandaag in de Republikeinse Partij immers niet meer halen zonder de steun van Tea Partiers, die gematigde Republikeinen brandmerken als ‘RINOs’ (“Republicans In Name Only”).
Tip O’Neill noemde Reagan ooit een ‘amiable dunce’ (een vriendelijke domkop). Nu wordt echter duidelijk hoe belangrijk het is om vriendelijk over te komen in de politiek, want als ideologisch zuivere conservatief win je veel moeilijker verkiezingen.
Neem bijvoorbeeld die andere conservatieve held, Barry Goldwater, die in 1964 als Republikeinse nominee de verkiezingen verloor tegen Lyndon B. Johnson. Deze Mr. Conservative was ideologisch puur en zie in zijn nominatiespeech: “Extremism in the defense of liberty is no vice. (…) Moderation in the pursuit of justice is no virtue.” ('Extremisme in de verdediging van vrijheid is geen ondeugd. (...) Gematigdheid in de strijd om gerechtigheid is geen deugd.')
Het gevolg was dat velen hem dan ook als een extremist gingen beschouwen en tegen hem stemden. Overigens zou volgens Tackett zelfs Goldwater het niet gemakkelijk hebben in de huidige Republikeinse partij, vooral omwille van zijn latere standpunten inzake religieus conservatisme.
De Goldwatercampagne bewijst dat radicalisme slecht scoort in de Amerikaanse politiek. Reagan leerde ervan en werd “The Great Communicator”. Een geschiedenisles die de huidige Republikeinen lijken te hebben vergeten.
Bron : Bloomberg / Express.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten