[Assemblee des voisins] Tr : [TousSansPapiers] ?appel au soutien pour une famille syrienne forc?e ? quitter la Belgique (selma benkhelifa)

Une famille syrienne (parents +fille 10ans, 7ans et garcon de 5ans) va etre expuls?e demain du centre et ramen?e de force ? un centre de retour. Besoin d un hebergement d urgence ou soutien pour mettre une tente devant le cabinet du minstre.malheureusement je suis absent jusk 3/10.?
 
 
Si qq peut relayer l appel et prendre contact avec?
 
 
Contact de la famille:?+32491421285.le?p?re?anglais/arabe) la fille et la maman un peu nl.
 
 
 
 
Ni juste, Ni humaine, ni durable
La Belgique refuse la protection d?une famille
Syrienne.
?
?
?
?Dans
un monde domin? par la politique de l?offre et la demande, la gestion des
fronti?res -ce qui dit forcement la politique en mati?re de s?jour et
d?asile-ob?it aussi ? la m?me r?gle, surtout dans les pays avec une forte
histoire migratoire, mais souvent dont les politiques d?immigrations se sont
souvent r?duit ? des mesures ? court terme qui suivent des conjonctures
socio?conomique sans tenir compte de l?avenir ni du c?t? humain. Et?sauf
miracle, rien ne laisse croire que la situation s?arrangera dans les ann?es ?
venir.
?
?Comme la r?gularisation, l?expulsion des
personnes sans s?jour est une soupape. On ne veut plus r?gulariser, on expulse.
On a besoin de la main d??uvre, ou bien le climat politique le permet, on
r?gularise un peu.? Ce n?est ni question de valeurs ou de principes, c?est
avant tout une question de rapport argent/vote. L?histoire de cette famille
syrienne t?moigne de l?absurdit? et de la cruaut? de ces mesures de plus en
plus r?pressives.
?
Une m?re
diab?tique, un p?re, une fille de 10 ans, une autre de 8 ans et un fils de 4
ans, tous ils ont fuit l?enfer d'Alep, en Syrie.? Leur instinct de survie
et les relations ant?rieures du p?re avec la Belgique les ont conduit ici. 4
mois apr?s, la Belgique refuse de traiter la demande car la famille a re?u le
visa? du consulat d'Espagne au Liban, m?me
si elle est arriv?e directement ? Bruxelles. Et comme dit le
??saint?Dublin??, c?est le premier pays europ?en qui rentre en
contact avec le demandeur d?asile qui doit traiter la demande. L?Espagne a
accept?, bien s?r, mais les parents et les enfants, surtout l?a?n?, ne veulent
pas revire le m?me traumatisme ?; ils pr?f?rent plut?t retourner mourir en
Syrie. Ils ont dit la v?rit?, ils paient leur na?vet? tr?s cher, car rien ne
les emp?chaient de ne pas montrer leurs visa.
Et m?me
s?ils repartent en Espagne, rien ne garantit la fin du calvaire. Vu le contexte
de crise, la politique n?est pas plus favorables pour les r?fugi?s en
particuliers, et? pour les immigr?s en g?n?ral.
?
Alors, quoi
dire ? une fille de 10 ans, qui a mis pour quelque mois sa foi en la Belgique,
appris le n?erlandais plus vite que n?importe lequel des fonctionnaires de la
commission europ?enne, qui passent par Bruxelles sans conna?tre la ville,
qui? pr?parent des lois et qui r?duisent le r?ve de SARA, sa petite s?ur
et son petit fr?re en poussi?re.
Mais SARA
continue ? Croire.? Son p?re et sa m?re
qui se sont battus pour pouvoir inscrire? leurs enfants ? l??cole malgr?
la pression de l?office des ?trangers. Alors comme premier cadeau pour ses
parents, elle a adress? une lettre au premier ministre, un nouveau appel au peu
d?humanit? qui reste aux hommes et aux femmes qui font la politique. Avec son
n?erlandais simple, elle a introduit sa lettre (voir plus bas). Pour le reste
et afin de mieux s?exprimer, c?est en arabe qu'elle d?crit son histoire,
esp?rant que monsieur le ministre fera un peu d?effort pour la faire traduire.
?
D?un jour ?
l?autre la police peut d?barquer, forcer la famille, sans torture physique ni
menace, ni avec les armes, mais avec beaucoup de malice et de pressions
psychologique et s?il le faut pousser les enfants ? craquer, ? vouloir partir.
Car on sait qu?aucune m?re ne r?sistera face aux pleurs de ses enfants.
?
Malgr? cela
la famille r?siste?; l?instinct de survie est le plus fort. Leur seule
chance est que la Belgique accepte de revoir leur demande et de consid?rer la
situation particuli?re de cette famille et de la Syrie en ce moment. Mais les
responsables continuent ? nous faire croire que si on fait ?a pour cette
famille, d?autres viendront, alors que tout le monde sait que la majorit? des
r?fugies reste sur les fronti?res en attendant la fin de la guerre pour pouvoir
rentrer chez eux, retrouver sa famille ou au moins enterrer le cadavre d?un
proche.
?
Ni durable,
ni juste, ni humaine,? la politique migratoire traite le migrant venu d?un
pays plus pauvre comme une menace potentielle. Le seul int?r?t qui peut
justifier sa place c?est son apport ?conomique, ses bras. .. tant qu?ils
restent op?rationnels. Et de temps en temps, pour faire fleurir l?image terne
d?une Europe porteuse des valeurs de? la
libert?, on fait croire que des terres d?accueil ont ouvert leurs portes
blind?es ? quelques mis?reux r?fugies d?une guerre. Une guerre o? on se bat
avec des armes fabriqu?es dans le monde libre, et au nom de la libert?.
?
Qui aurait
cru cela, dans des pays ou des millions de personnes ont ?t? sacrifi?es lors
d'une guerre pour un monde libre, dans une terre ou les camps de d?portation et
de concentration sont devenus une partie de la m?moire de l?humanit???
Surtout, il ne faut pas revivre le m?me cauchemar. Mais on oublie que remplacer
le mot d?portation par expulsion ou ?loignement ne suffit pas ? effacer toutes
les horreurs qu?on fait subir ? une personne dont le seul crime est de vouloir
survivre ou vouloir vivre mieux. Remplacer des trains par des avions, des
chambres ? gaz par des chambres pour humilier, b?illonner et attacher la
personne avant son expulsion. Tuer quelqu?un ou l?envoyer se faire tuer quelque
part?..Remplacer les mots ne suffit pas pour enlever tout la cruaut? ? cette
politique pr?sent?e comme juste et humaine.
?
On ne peut
humaniser un centre ferm?, On ne peut humaniser une expulsion. Car on ne peut
humaniser ce qui est inhumain. Refuser l?asile ? une famille syriennes en ce
moment, c?est le sommet de l?inhumanit?.
?
En
2008,? Semira? Adamou a ?t? tu?e pendant
une expulsion, ?touff?e par un coussin. Elle voulait crier pour sa libert?,
elle a ?t? ex?cut?e. Quinze ans apr?s, l?office des ?trangers est en train
d??touffer, jour apr?s jour, l?espoir d?une famille qui fuit l?enfer d?une
guerre.
?
Quel genre
de soutien peut-on apporter ? une personne dont la pr?sence est consid?r?e
ill?gale par la loi??? Qui risque
l?enfermement ? tout moment?? L?expulsion ? tout instant?? Son seul
crime, c?est d?avoir r?v? d?un peu plus de dignit?. Finalement, rien ? part la
solidarit? dans sa forme la plus r?duite?: d?noncer.? Mais si on est
nombreux ? d?noncer certains choses peuvent changer. Sinon c?est la magie de
Maggie de Block qui nous fera avaler toutes ces horreurs?faites au nom
d?une politique juste et humaine.
?
----------------------------------------------
Noch eerlijk, noch humaan, noch duurzaam
Belgi? weigert
de bescherming van een Syrische familie
?
 
In een wereld waar politiek draait om vraag en aanbod,
ondergaat het beheer van de grenzen -die samengaat met het migratie en
asielbeleid- dezelfde logica van vraag en aanbod. Dit is vooral het geval voor
de landen met een oude migratiegeschiedenis. Het migratiebeleid gaat vaak niet
verder dan korter termijn maatregelen in navolging op de socio-economische
conjuctuur van het moment. De toekomst noch de humaniteit van dit beleid worden
hierbij in rekening gebracht. Deze situatie zal niet beteren de komende jaren.
Of kunnen we nog hopen op een mirakel?? 
?
?
Net zoals het regularisatiebeleid, zit het beleid omtrent
de gedwongen uitwijzing van mensen zonder wettig verblijf muurvast. We
willen niet meer regulariseren maar wijzen naarstig uit. Wanneer we nood hebben
aan handenarbeid of wanneer het politieke klimaat wat favorabeler wordt,
regulariseren we beetje bij beetje. Het gaat hier niet om waarden of principes
het gaat hier om de verhoudingen tussen het kapitaal en het verkiezingsklimaat.
Het verhaal dat ik wens te vertellen van een Syrische familie getuigt van de
absurditeit en gruwelijkheid van deze steeds repressievere maatregelen.?
Een diabetische moeder, een vader, een meisje van 10
jaar, een ander van 8 jaar en een jongen van 4 jaar. Allen hebben de hel van
Aleppo in Syri? ontvlucht. Hun overlevingsinstincten en oude contacten van de
vader brachten hen tot in Belgi?. Vier maanden na hun aankomst, weigert Belgi?
hun aanvraag te behandelen. Ondanks het feit dat ze meteen via Brussel in
Europa belanden, gaf het consulaat van Spanje de familie in Libanon een visum.
En zoals het heilige ??Dublin???
akkoord stelt, is het het eerste Europese land dat in contact komt met
de asielzoeker die zijn aanvraag moet behandelen. Spanje aanvaardt de familie
maar de ouders en kinderen, vooral de oudste, wil niet hetzelfde trauma opnieuw
beleven?; in desgevalle verkiezen ze te sterven in Syri?. Ze vertelden de
waarheid, en betalen vandaag duur voor hun na?viteit. Want niets had hen ervan
weerhouden om hun visa niet te tonen aan de Belgische autoriteiten.
En zelfs als de familie beslist naar Spanje te gaan, is
er niets dat hen garandeert dat hun lijdensweg ten einde is, gezien de huidige
context van economische crisis is het beleid niet gunstiger voor vluchtelingen
en migranten in het algemeen. 
?
Wat zeg je dan aan een meisje van 10 jaar, dat gedurende
enkele maanden geloofde in Belgi?, dat sneller nederlands leerde dan gelijk
welke ambtenaar van de Europese Commissie. Ambtenaren die Brussel doorkruisen
zonder haar te kennen, wetgevingen voorbereiden en de dromen van Sara, haar
klein zusje en haar klein broertje reduceren tot stof.
Maar Sara blijft erin geloven. Haar vader en moeder
moesten vechten om hun kinderen in te schrijven in een school, ondanks de zware
druk die ze ondervonden van de Dienst Vreemdelingenzaken. Daarom deed Sara haar
ouders een cadeau, ze schreef een brief naar de eerste minister. Het is een
nieuwe oproep voor een beetje humaniteit bij de politici. Met een simpel
nederlands schreef ze een brief (zie hieronder) en beschrijft ze haar verhaal,
gedeeltelijk in het arabisch om zich beter te kunnen uitdrukken en hoopt dat de
minister een kleine poging zal ondernemen om ze te laten vertalen.
 
Van de ene op de andere dag kan de politie binnenstormen
en de familie dwingen -zonder fysieke martelingen of bedreigigen maar met
wapens en veel boosaardigheid en psychologische druk en, als het moet, de kinderen
doen barsten- om het land te verlaten. Want we weten dat geen enkele moeder
weerstand kan bieden aan de tranen van haar kinderen. 
 
Ondanks dit biedt de familie weerstand. Hun
overlevingsinstinct is sterk. Hun enige kans opdat Belgi? hun aanvraag in
overweging wil nemen, is het aantonen van de specifieke situatie waarin deze
familie en hun herkomstland Syri? zich bevindt. Maar de autoriteiten willen ons
doen geloven dat indien zij een uitzondering maken voor deze familie er nog
anderen zullen volgen. Dit ondanks het feit dat we allemaal weten dat de
overgrote meerderheid van de vluchtelingen dicht bij de grenzen van hun land
blijven, in afwachting op het einde van de oorlog, om terug te kunnen keren
naar huis, hun familie terug te vinden of om op zijn minst de lijken te
begraven van familieleden en vrienden.
?
Noch duurzaam, noch eerlijk, noch humaan, het
migratiebeleid behandelt de migrant die komt van een armer land als een
potenti?le bedreiging. Het enige dat zijn aanwezigheid kan rechtvaardigen is
zijn economische bijdrage, zijn armen... zolang hij operationeel blijft. En af
en toe om ons een beeld toe te eigenen van een Europa die de waarde van
vrijheid zo hoog in het vaandel draagt laten we overtuigen dat we onze
geblindeerde deuren openen voor enkele miserabele oorlogsvluchtelingen. Een
oorlog waarin men vecht met wapens die werd geproduceerd in de ??vrije
wereld?? in de naam van de vrijheid.
?
Wie had kunnen denken dat in landen waar miljoenen mensen
opgeoffert werden in een oorlog voor een vrije wereld, in een wereld waarin de
deportatie- en concentratiekampen deel geworden zijn van de geschiedenis van de
mensheid?: nooit meer mogen we deze nachtmerrie herbeleven. Maar we
vergeten dat wanneer we het woord ??deportatie?? door
??uitwijzing?? of ??verwijdering?? vervangen dit niet
voldoende is om de verschrikkingen uit te wissen die we aan personen aandoen
waarvan hun enige misdaad hun drang naar overleving of een beter leven is.
Treinen worden vervangen door vliegtuigen, gaskamers door vernederingskamers,
gesnoerd en geketend voor zijn uitwijzing. Iemand vermoorden of iemand sturen
naar waar hij de dood zal vinden... De woorden vervangen zijn onvoldoende om de
gruwel te verbergen van een beleid dat voorgesteld wordt als humaan en eerlijk.
 
Een gesloten centrum kan niet humaan worden, een
uitwijzing kan niet humaan worden. Want we kunnen het inhumane niet humaan
maken. Het weigeren van asiel aan Syrische families in de huidige context is
het toppunt van unhumaniteit.
In 1998 werd Semira Adamu vermoord tijdens haar
uitwijzing, gestikt in een kussen. Ze wou schreeuwen voor haar vrijheid, maar
ze werd uitgeschakelt. 15 jaar later verstikt de Dienst Vreemdelingenzaken,
keer op keer, de hoop van een familie die de hel van een oorlog ontvluchtte.
Welke soort steun kunnen we bieden aan een persoon
waarvan de aanwezigheid wordt aanzien als illegaal door de wetgeving?? Aan
iemand die op elk moment het risico loopt om opgesloten te worden??
Uitwijzing op gelijk welk moment. Zijn enige misdaad is zijn droom van een
minimum aan waardigheid. In feite, niet meer dan de solidariteit in haar
gereduceerde vorm?: de aanklacht. Maar als we met velen deze praktijken
aanklagen kunnen we bepaalde zaken veranderen. Zoniet, zal de magie van Maggie
De Block ons deze verschrikkingen doen slikken, in naam van een eerlijk en
humaan beleid. 
 
 
La lettre de Sara pour le premier ministre
?
Mijnheer de EersteMinister
?
ik ben sara mijn oud tien jaar ik kom uit naar Syri? ik
heb problemen maar ik spreek nederlands een beetje het spijt me ik moet bij
arabic schrijven
Ikonrecht aangedaanin Belgi?