Pret in den bak
De maanden februari-maart kende heel wat revolte in de Belgische gevangenissen.
In Vorst sloegen twee gevangenen vier cipiers in het ziekenhuis. Tijdens een celfouille hadden cipiers een gsm gevonden. De twee gevangenen hebben daarop van cel meubilair wapens gemaakt (tafelstoelen) en de cipiers aangevallen. Spontane staking van het personeel.
In Hasselt bezetten 90 gevangenen de binnenplaats, in solidariteit met een gevangene die in het cachot werd in elkaar geslagen. Ze vernielen de banken, de camera’s, de ramen, ze halen de hekken neer. Grote schade. 50 lokale en federale flikken komen tussen beiden, de gevangenen antwoorden waardig op deze aanval. Een week later geeft een gevangene een kopstoot aan een cipier tijdens het bezoek. Staking van het personeel.
In de gevangenis van Antwerpen steken verschillende gevangenen de cel in brand. Zware schade.
In Leuven weigeren 6 personen terug te gaan naar de cellen en blokkeren de binnenplaats. Ze vernielen alles wat ze kunnen, voetbalterrein, banken, vuilbakken etc. Ze vallen nadien de cipiers aan die hen met geweld naar binnen proberen krijgen. Een cipier raakt gewond. Ze klimmen op het dak. 40 flikken doen een interventie en halen de gevangenen met geweld naar beneden. Een gevangene raakt gewond en wordt overgeplaatst om de solidariteit te voorkomen.
In de jeugdgevangenis van Everberg weigeren enkele jongeren terug naar de cellen te keren. Daarop volgt een gevecht tussen 20 jongeren en cipiers, waarbij 4 cipiers gewond raken. Staking van het personeel.
Tot zover wat de pers kwijt wou. Ander nieuws van revolte:
In Andenne verkoopt een persoon die op normale sectie werd geplaatst na lange tijd op isolatie, een goeie slag aan de eerste cipier die zijn pad kruist.
In Brugge aanvaardt een gevangene niet dat de cipier op eender welk moment, onder eender welk voorwendsel in de cel wil binnenkomen. Hij zet hem vast tussen de deur en verkoopt enkele slagen. In de hoge veiligheid, vernielt een gevangene die er genoeg van heeft met kartonnen dozen te moeten werken het hele goedje.
Nieuws van revolte in de gevangenis verheugt ons en geeft ons moed om ook buiten te vechten. Het is niet het aantal gevangenen in revolte die indruk maakt, maar de wil om de confrontatie aan te gaan met je vijanden en je waardigheid op te eisen. De drie binnenplaatsbezettingen volgden elkaar danig snel op dat het duidelijk is dat één revolte moed en kracht geeft aan anderen. Het was lang geleden dat gevangenen nog zo’n vastberadenheid toonden om zich niet te laten doen door de cipiers.
Een woordje over de pers. Het is niet onbeduidend dat deze daden van rebellie vandaag in de kranten verschijnen. Ze werden vergezeld met drie cipiersstakingen – toevallig op de eerste zonnige dagen van het jaar – en gespierd overleg tussen cipiersvakbonden. Hun doel is de politiek “bewust te maken” op de vooravond van de verkiezingen, om steeds meer personeel en repressie te eisen. In Hasselt vragen ze specifiek dat een plaatsing in cachot gemakkelijker 9 dagen kan overschrijden, voor de meer weerspannige gevangenen praten ze zelf over een systematische verlenging.
We kunnen nooit op de pers vertrouwen om te weten wat er echt gebeurd is tijdens een rebellie. Ze zullen steeds de versie vertellen van de cipiers of de flikken die ter plaatse kwamen om de revolte in de kiem te smoren. De pers verzwijgt vaak kleine of grote daden van revolte binnen, net zoals ze dat doet voor wat er buiten gebeurt. De pers is een middel van de macht om te beheren welke informatie ze wil laten lekken, met welk specifiek doel. Ze zal het nooit hebben over het geweld dat aan de gevangenen wordt aangedaan, over de vernederingen en de weinig spectaculaire folter die bijna dagelijkse kost zijn geworden. Ze zal nooit zeggen in welke context een rebellie plaatsvond. Wij kunnen deze daden van revolte toe-eigenen en echo’s geven.
In Vorst sloegen twee gevangenen vier cipiers in het ziekenhuis. Tijdens een celfouille hadden cipiers een gsm gevonden. De twee gevangenen hebben daarop van cel meubilair wapens gemaakt (tafelstoelen) en de cipiers aangevallen. Spontane staking van het personeel.
In Hasselt bezetten 90 gevangenen de binnenplaats, in solidariteit met een gevangene die in het cachot werd in elkaar geslagen. Ze vernielen de banken, de camera’s, de ramen, ze halen de hekken neer. Grote schade. 50 lokale en federale flikken komen tussen beiden, de gevangenen antwoorden waardig op deze aanval. Een week later geeft een gevangene een kopstoot aan een cipier tijdens het bezoek. Staking van het personeel.
In de gevangenis van Antwerpen steken verschillende gevangenen de cel in brand. Zware schade.
In Leuven weigeren 6 personen terug te gaan naar de cellen en blokkeren de binnenplaats. Ze vernielen alles wat ze kunnen, voetbalterrein, banken, vuilbakken etc. Ze vallen nadien de cipiers aan die hen met geweld naar binnen proberen krijgen. Een cipier raakt gewond. Ze klimmen op het dak. 40 flikken doen een interventie en halen de gevangenen met geweld naar beneden. Een gevangene raakt gewond en wordt overgeplaatst om de solidariteit te voorkomen.
In de jeugdgevangenis van Everberg weigeren enkele jongeren terug naar de cellen te keren. Daarop volgt een gevecht tussen 20 jongeren en cipiers, waarbij 4 cipiers gewond raken. Staking van het personeel.
Tot zover wat de pers kwijt wou. Ander nieuws van revolte:
In Andenne verkoopt een persoon die op normale sectie werd geplaatst na lange tijd op isolatie, een goeie slag aan de eerste cipier die zijn pad kruist.
In Brugge aanvaardt een gevangene niet dat de cipier op eender welk moment, onder eender welk voorwendsel in de cel wil binnenkomen. Hij zet hem vast tussen de deur en verkoopt enkele slagen. In de hoge veiligheid, vernielt een gevangene die er genoeg van heeft met kartonnen dozen te moeten werken het hele goedje.
Nieuws van revolte in de gevangenis verheugt ons en geeft ons moed om ook buiten te vechten. Het is niet het aantal gevangenen in revolte die indruk maakt, maar de wil om de confrontatie aan te gaan met je vijanden en je waardigheid op te eisen. De drie binnenplaatsbezettingen volgden elkaar danig snel op dat het duidelijk is dat één revolte moed en kracht geeft aan anderen. Het was lang geleden dat gevangenen nog zo’n vastberadenheid toonden om zich niet te laten doen door de cipiers.
Een woordje over de pers. Het is niet onbeduidend dat deze daden van rebellie vandaag in de kranten verschijnen. Ze werden vergezeld met drie cipiersstakingen – toevallig op de eerste zonnige dagen van het jaar – en gespierd overleg tussen cipiersvakbonden. Hun doel is de politiek “bewust te maken” op de vooravond van de verkiezingen, om steeds meer personeel en repressie te eisen. In Hasselt vragen ze specifiek dat een plaatsing in cachot gemakkelijker 9 dagen kan overschrijden, voor de meer weerspannige gevangenen praten ze zelf over een systematische verlenging.
We kunnen nooit op de pers vertrouwen om te weten wat er echt gebeurd is tijdens een rebellie. Ze zullen steeds de versie vertellen van de cipiers of de flikken die ter plaatse kwamen om de revolte in de kiem te smoren. De pers verzwijgt vaak kleine of grote daden van revolte binnen, net zoals ze dat doet voor wat er buiten gebeurt. De pers is een middel van de macht om te beheren welke informatie ze wil laten lekken, met welk specifiek doel. Ze zal het nooit hebben over het geweld dat aan de gevangenen wordt aangedaan, over de vernederingen en de weinig spectaculaire folter die bijna dagelijkse kost zijn geworden. Ze zal nooit zeggen in welke context een rebellie plaatsvond. Wij kunnen deze daden van revolte toe-eigenen en echo’s geven.
Nieuws van de strijd tegen de maxi-gevangenis
Zoals geweten heeft de staat beslist om 13 nieuwe gevangenissen te bouwen, en de grootste daarvan zou in Brussel neergepoot worden. Langs de ene kant wil deze maxi-gevangenis komaf maken met de revolte en rebellie in de gevangenissen, langs de andere kant zal haar schaduw wegen op iedereen, of je nu binnen of buiten zit. Wij strijden tegen de bouw van deze maxi-gevangenis, want gruwels moeten niet gebouwd, maar vernietigd worden. We strijden ertegen omdat deze gevangenis naar het beeld is van wat de macht aan het doen is met heel Brussel: de stad omvormen tot een zone op maat van de rijken, de machtigen, de eurocraten en de kapitalisten. Onze strijd is een directe en zelfgeorganiseerde strijd, zonder politieke partijen of grote organisaties; een strijd die concreet de bouw van die nieuwe gevangenis wil verhinderen door actieve weigering en sabotage. De bouw van een gevangenis is afhankelijk van vele zaken: de politici die erover beslissen, de bedrijven die haar bouwen, de media die het project verdedigen, de aanvaarding van de bevolking. En al die zaken, die willen we met onze strijd verstoren en aanvallen om te verhinderen dat de gruwel van een maxi-gevangenis ooit het daglicht zou zien. Door directe actie, door onszelf, met alle middelen die we gepast achten, en wel vanaf hier en nu.
Enkele nieuwtjes
Op pleinen in Sint-Gillis, Anderlecht en Molenbeek hebben filmvoorstellingen plaatsgevonden in open lucht van de documentaire “Maxi-gevangenis vs. Maxi-rebellie”. Er werden ook vele pamfletten verspreid die oproepen tot strijd tegen de maxi-gevangenis, er werden affiches rondgeplakt en op vele plaatsen duiken geschilderde slogans op. Het moet gezegd worden dat de autoriteiten die zo snel mogelijk proberen verwijderen, wat zeker niet als een verrassing komt.
In Haren, de kleine gemeente in het noorden van Brussel waar zich het terrein van de toekomstige gevangenis bevindt, hebben de autoriteiten eind januari een “info-sessie” georganiseerd: een avond om de mensen ervan te overtuigen dat de gevangenis goed is, dat het tof is om erin of ernaast te wonen en vooral dat ertegen strijden geen zin heeft omdat toch alles al beslist is. Het gewoonlijke refrein dus. Gelukkig werd deze show verstoord door tegenstanders, ook al waren de flikken erg talrijk aanwezig om de officiële vertegenwoordigers te beschermen.
We hebben ook opgemerkt dat er nieuwe stickers en affiches rondgaan die al die vadsige bedrijven die geld verdienen met de bouw van nieuwe gevangenissen aan de schandpaal nagelen: bouwbedrijven zoals BAM, VALENS en DENYS of banken zoals KBC, Belfius en Fortis BNP-Paribas. Laten we ze overal saboteren, hun kantoren, hun filialen, hun werven, hun voertuigen!
Brand bij gevangenisbouwer Eiffage in Exincourt (Frankrijk)
Begin maart loopt een gebouw van de gevangenisbouwer Eiffage grote schade op in Exincourt (Frankrijk). De brand zou aangestoken zijn in de garage, waar de werfmachines zich bevonden, en heeft zich van daaruit verder verspreid.
Deze aanval tegen Eiffage in Frankrijk heeft ook betekenis voor ons hier in België. In de eerste plaats omdat een mooie aanval tegen een gevangenisbouwer eender waar ter wereld een goeie zaak is, maar evenwel omdat deze bouwfirma ook actief is in België. Eiffage (zusterbedrijf Valens) heeft het nieuwste deportatiekamp voor mensen zonder papieren gebouwd in Steenokkerzeel (Caricole), net als de nieuwe gevangenis in Marche-en-Famenne. Beide gevangenissen zijn gekend voor hun verstikkende sfeer. Men zegt “humaan”, maar wanneer je de ruiten van je cel niet eens kan opendoen lijkt het toch eerder dat we op een planeet gevuld met dode wezens beland zijn.
Sabotage is door de geschiedenis heen altijd al een wapen geweest van de onderdrukten tegen hun onderdrukkers. Vandaag leven we in tijden waarin alles razendsnel lijkt te veranderen. Camera's rijzen uit de grond als zomers onkruid na een regenbui, de flikken vermenigvuldigen zich als konijnen, de regering stampt de ene repressieve wet na de andere erdoor. Het wordt ons verboden nog langer te leven, en als we beslissen om dat wel te doen staan de nieuwe commissariaten en gevangenissen op ons te wachten. Omdat het allemaal zo verdomd agressief en intens is, kan het lijken alsof daar niets aan te doen valt en dat we dus maar beter kunnen afwachten tot het allemaal gepasseerd is en er betere tijden komen. Niet dus! Want betere tijden komen er enkel wanneer er voor gevochten wordt! Het zullen nooit de machtigen zijn die ons betere tijden schenken, het zullen wij zijn die ervoor moeten vechten.
De aanval is de taal van de diegene die weigert te onderhandelen met zijn onderdrukker over de omstandigheden waarin hij moet overleven. Het is de taal van degene die er schoon genoeg van heeft te moeten overleven in een kooi en zijn klauw plaatst in het gezicht van diegenen die hem opsluiten. De aanval is niet zacht, het is het besef dat dialoog geen optie is, dat de onderdrukking enkel zal ophouden wanneer men stopt met lief te zijn tegen zijn onderdrukker, wanneer men ophoudt slaaf te zijn. Dit is het verhaal van alle onderdrukten in opstand doorheen de hele geschiedenis, tot op de dag van vandaag waar de woedende en solidaire opstand van onderdrukten dictators heeft weggejaagd.
De gevangenis en het hele repressieve spinnenweb lijkt op een mastodont dat mensen verpletterd en onaanraakbaar is. En toch... Wanneer we wat dichter gaan om te bestuderen hoe alles werkt, dan blijkt dat het een machine is, een machine die uit radertjes bestaat en dat er radertjes zijn die gesaboteerd kunnen worden. Wat er gebeurd is in Frankrijk toont het ons.
Deze aanval tegen Eiffage in Frankrijk heeft ook betekenis voor ons hier in België. In de eerste plaats omdat een mooie aanval tegen een gevangenisbouwer eender waar ter wereld een goeie zaak is, maar evenwel omdat deze bouwfirma ook actief is in België. Eiffage (zusterbedrijf Valens) heeft het nieuwste deportatiekamp voor mensen zonder papieren gebouwd in Steenokkerzeel (Caricole), net als de nieuwe gevangenis in Marche-en-Famenne. Beide gevangenissen zijn gekend voor hun verstikkende sfeer. Men zegt “humaan”, maar wanneer je de ruiten van je cel niet eens kan opendoen lijkt het toch eerder dat we op een planeet gevuld met dode wezens beland zijn.
Sabotage is door de geschiedenis heen altijd al een wapen geweest van de onderdrukten tegen hun onderdrukkers. Vandaag leven we in tijden waarin alles razendsnel lijkt te veranderen. Camera's rijzen uit de grond als zomers onkruid na een regenbui, de flikken vermenigvuldigen zich als konijnen, de regering stampt de ene repressieve wet na de andere erdoor. Het wordt ons verboden nog langer te leven, en als we beslissen om dat wel te doen staan de nieuwe commissariaten en gevangenissen op ons te wachten. Omdat het allemaal zo verdomd agressief en intens is, kan het lijken alsof daar niets aan te doen valt en dat we dus maar beter kunnen afwachten tot het allemaal gepasseerd is en er betere tijden komen. Niet dus! Want betere tijden komen er enkel wanneer er voor gevochten wordt! Het zullen nooit de machtigen zijn die ons betere tijden schenken, het zullen wij zijn die ervoor moeten vechten.
De aanval is de taal van de diegene die weigert te onderhandelen met zijn onderdrukker over de omstandigheden waarin hij moet overleven. Het is de taal van degene die er schoon genoeg van heeft te moeten overleven in een kooi en zijn klauw plaatst in het gezicht van diegenen die hem opsluiten. De aanval is niet zacht, het is het besef dat dialoog geen optie is, dat de onderdrukking enkel zal ophouden wanneer men stopt met lief te zijn tegen zijn onderdrukker, wanneer men ophoudt slaaf te zijn. Dit is het verhaal van alle onderdrukten in opstand doorheen de hele geschiedenis, tot op de dag van vandaag waar de woedende en solidaire opstand van onderdrukten dictators heeft weggejaagd.
De gevangenis en het hele repressieve spinnenweb lijkt op een mastodont dat mensen verpletterd en onaanraakbaar is. En toch... Wanneer we wat dichter gaan om te bestuderen hoe alles werkt, dan blijkt dat het een machine is, een machine die uit radertjes bestaat en dat er radertjes zijn die gesaboteerd kunnen worden. Wat er gebeurd is in Frankrijk toont het ons.
Nieuws uit Palestina: "Mu’taz, die zich niet wou overgeven"
Het verzet is uiteraard niet dood in Palestina. De wapens zijn nog steeds daar om terug te vechten; kogels, stenen. Ze komen vooral uit de vluchtelingenkampen, waar overleven het moeilijkst is. Voorheen waren wapens meer in de handen van de mensen, maar sinds de Palestijnse autoriteit een feit is, zijn de wapens vooral bij de flikken en de gecentraliseerde macht.
Maar de wapens zijn er.
Midden februari wordt het kleine checkpoint om naar Birzeit te gaan aangevallen. Een gast van het leger wordt geraakt door een M16.
Donderdag 27 februari 2014. Het leger neemt het dorp Birzeit over. Ze zoeken iemand. Het leger lanceert de operatie om Mu’taz, een jongen, een vechter van 23 jaar, te arresteren. Zoals gewoonlijk rechtvaardigt het leger haar operaties met de “veiligheid” en verdenkt Mu’taz van terrorisme. Altijd dezelfde beschuldigingen!
Deze arrestatie verloopt niet zoals gewoonlijk. Meestal arresteert het leger mensen bij hen thuis, in het midden van de nacht, aan een checkpoint of in de straat. Ze worden dan opgesloten in administratieve detentie (wat betekent dat je opgesloten blijft totdat de Israëlische autoriteit beslist om je los te laten, als ze ooit beslist om je los te laten). Het leger omsingelt het huis en laat iedereen naar buiten komen. De militairen wilden Mu’taz Wahsheh. Zijn twee broers zaten jarenlang in de gevangenis, en zijn net vrijgelaten. De moeder zegt aan het leger dat haar zoon niet binnen is en hoopt dat hij langs de achterkant is kunnen ontsnappen. Ondertussen komen verschillende wagens van het leger aan, en blokkeren ze alle wegen. De mensen komen op straat, maar mogen niet tot bij het huis komen.
Wanneer Mu’taz niet te vinden is, begint het leger de muren van het huis met een bulldozer te vernielen, voor de ogen van iedereen. Vervolgens gooien ze granaten naar binnen en het huis begint te branden. Palestijnse brandweermannen gaan binnen om het vuur te doven, en ze treffen Mu’taz levend aan. Maar hij wilt zich niet overgeven aan de bezetters, hij zegt dat hij liever sterft dan zich over te leveren aan de Israëlische autoriteit. Hij wilde een beetje vrijer sterven.
Het leger wilt hem ook dood. Het veiligheidskorps gaat binnen in het huis, en schiet Mu’taz dood.
De familie, de vrienden, Palestijnen zijn in schok. Een arrestatie met dergelijk geweld deed zich niet meer voor sinds de tweede intifada in de Westelijke Jordaanoever. De reacties zijn divers: sommigen zijn niet verbaasd aangezien het land onder Israëlische bezetting is sinds 1967, anderen proberen de gebeurtenissen te normaliseren (de cafés en terrasjes blijven open in Ramallah, de stad ernaast), anderen willen er niet over praten omdat het te moeilijk is.
De Israëlische autoriteit vernedert, arresteert en breekt de Palestijnse vechters. De Israëlische kolonisatie neemt verschillende vormen van overheersing aan, ze heeft vele tactieken om levend te blijven en de Palestijnen te verpletteren.
Solidariteit met diegenen die vechten voor de vrijheid in Palestina en elders, laten we spuwen op alle militairen! Of ze nu Israëlisch, Belgisch, Arabisch zijn. Ze zijn er altijd om de gevestigde macht te verdedigen. De macht die ons haar wetten wil opleggen en onze vrijheid vastsnoeren, die ons beschuldigt van terrorisme als we niet akkoord gaan met haar belangen!
In deze wereld vol gruwelijkheden houdt alleen de revolte ons levend en waardig.
Maar de wapens zijn er.
Midden februari wordt het kleine checkpoint om naar Birzeit te gaan aangevallen. Een gast van het leger wordt geraakt door een M16.
Donderdag 27 februari 2014. Het leger neemt het dorp Birzeit over. Ze zoeken iemand. Het leger lanceert de operatie om Mu’taz, een jongen, een vechter van 23 jaar, te arresteren. Zoals gewoonlijk rechtvaardigt het leger haar operaties met de “veiligheid” en verdenkt Mu’taz van terrorisme. Altijd dezelfde beschuldigingen!
Deze arrestatie verloopt niet zoals gewoonlijk. Meestal arresteert het leger mensen bij hen thuis, in het midden van de nacht, aan een checkpoint of in de straat. Ze worden dan opgesloten in administratieve detentie (wat betekent dat je opgesloten blijft totdat de Israëlische autoriteit beslist om je los te laten, als ze ooit beslist om je los te laten). Het leger omsingelt het huis en laat iedereen naar buiten komen. De militairen wilden Mu’taz Wahsheh. Zijn twee broers zaten jarenlang in de gevangenis, en zijn net vrijgelaten. De moeder zegt aan het leger dat haar zoon niet binnen is en hoopt dat hij langs de achterkant is kunnen ontsnappen. Ondertussen komen verschillende wagens van het leger aan, en blokkeren ze alle wegen. De mensen komen op straat, maar mogen niet tot bij het huis komen.
Wanneer Mu’taz niet te vinden is, begint het leger de muren van het huis met een bulldozer te vernielen, voor de ogen van iedereen. Vervolgens gooien ze granaten naar binnen en het huis begint te branden. Palestijnse brandweermannen gaan binnen om het vuur te doven, en ze treffen Mu’taz levend aan. Maar hij wilt zich niet overgeven aan de bezetters, hij zegt dat hij liever sterft dan zich over te leveren aan de Israëlische autoriteit. Hij wilde een beetje vrijer sterven.
Het leger wilt hem ook dood. Het veiligheidskorps gaat binnen in het huis, en schiet Mu’taz dood.
De familie, de vrienden, Palestijnen zijn in schok. Een arrestatie met dergelijk geweld deed zich niet meer voor sinds de tweede intifada in de Westelijke Jordaanoever. De reacties zijn divers: sommigen zijn niet verbaasd aangezien het land onder Israëlische bezetting is sinds 1967, anderen proberen de gebeurtenissen te normaliseren (de cafés en terrasjes blijven open in Ramallah, de stad ernaast), anderen willen er niet over praten omdat het te moeilijk is.
De Israëlische autoriteit vernedert, arresteert en breekt de Palestijnse vechters. De Israëlische kolonisatie neemt verschillende vormen van overheersing aan, ze heeft vele tactieken om levend te blijven en de Palestijnen te verpletteren.
Solidariteit met diegenen die vechten voor de vrijheid in Palestina en elders, laten we spuwen op alle militairen! Of ze nu Israëlisch, Belgisch, Arabisch zijn. Ze zijn er altijd om de gevestigde macht te verdedigen. De macht die ons haar wetten wil opleggen en onze vrijheid vastsnoeren, die ons beschuldigt van terrorisme als we niet akkoord gaan met haar belangen!
In deze wereld vol gruwelijkheden houdt alleen de revolte ons levend en waardig.
Kreten van revolte
Kreten van revolte, kreten van woede. Kreten van hoop en van pijn. Waarschijnlijk zijn we niet met erg veel om die nog te horen, zo doof zijn onze tijdsgenoten gemaakt door het helse lawaai van de dingen die je moet kopen en het nieuws dat je moet slikken. Maar sommigen hebben de kreten toch gehoord, ondanks de dikte van de muren. Opstand in de gevangenis van Hasselt in solidariteit met een rebel die in het cachot gestoken was omdat hij zijn stem verheft had tegen de terreur van de cipiers. Rellen van jongeren die opgesloten zitten in Everberg tegen de horizons van hun leven die afgegrendeld worden door tralies en bewakers. Brandstichtingen in de gevangenissen van Leuven en Antwerpen, knetterende toortsen in de duisternis van de gevangeniswereld. We hebben ze gehoord, die kreten; in onze oren klinken ze als liederen, liederen van moed en solidariteit, liederen van revolte en waardigheid.
Wie leert ons nog te zingen? Tussen het geluid van sleutels in het slot van de celdeuren en de blieps van de technologische apparaten die ons vastketenen; tussen het gezeur van de politici die spreken over veiligheid en werk en de slaven die het ritme van de dood typen op de toetsenborden; tussen de werfmachines en kranen die gebouwen optrekken van een wereld die vreemd is aan het leven en de bevelen die rotzakken in uniform en zombie-burgers op elke hoek van de straat staan te brullen; tussen de kogels van de flikken die zich nestelen in het vlees van de ongewensten en de reclame die aan duizelingwekkend tempo gebombardeerd wordt. Zeg me, welk lied kan je nog horen? Nochtans is de mens die niet meer zingt een dood wezen. Een levende dode. Het bloed pompt niet meer in zijn aders, zijn hart klopt slechts op het rythme van de autoriteit, zijn stem verheft zich alleen maar om de stem van de meester na te praten.
Voel je niet de geheimzinnige aantrekking wanneer iemand ondanks alles toch zingt? Voel je niet hoe je hartslag versnelt, voel je die fantastische mengeling tussen verlangen en onzekerheid, ja, angst, tegenover het onbekende? Het lied, de liederen van revolte en vrijheid in het bijzonder, geven geen uitgewerkte verklaringen, ze verschaffen geen objectieve redenen. De gevangene die in opstand komt, de slaaf die opstaat, de onderdrukte die zijn onderdrukker aanvalt, allemaal hebben ze redenen, maar woorden zouden niet echt kunnen uitdrukken wat hen beweegt. De verklaringen geven de machtigen vaak meer grip om de opstandelingen te vermorzelen, om hen beter te kunnen verstikken, om wat diep in elk menselijke wezen broeit met beton te bedekken.
Zing, zing, het leven roept ons. De kreten van revoltes roepen om echo's van revolte, om refreinen toe te voegen aan de liederen, om melodieën te vermengen, om wonderlijke instrumenten te laten klinken. Overal rondom ons zijn de verstikkers van het lied aan het werk. De macht dreunt en dramt met haar toekomstproject: veiligheid voor Brussel, iedereen onder cameratoezicht en de bouw van een maxi-gevangenis op Brusselse bodem om haar dreiging op elkeen te laten wegen. Onze liederen zijn liederen van liefde, liefde voor de vrijheid, voor de solidariteit, maar het zijn ook liederen van woede, van vuur en lood tegen de verstikkers van het leven, tegen allen die de huidige maatschappij beschermen.
De liederen kloppen al aan je deur. Of het nu een opstand in een gevangenis is of een molotov tegen de wagens van de bedrijven die de toekomstige maxi-gevangenis willen bouwen; of het nu een hinderlaag tegen de flikken is of werven van de doodsheid die 's nachts gesaboteerd worden. Allemaal andere liederen, maar allemaal liederen van leven en revolte. We wachten niet totdat een ander als eerste zingt, we halen diep adem en beginnen te zingen, dat is alles. We wachten niet tot de massa's op straat komen, we vertrouwen eerder op degenen die we kennen, degenen die begeesterd worden door hetzelfde verlangen om uit volle borst te zingen.
Wie leert ons nog te zingen? Tussen het geluid van sleutels in het slot van de celdeuren en de blieps van de technologische apparaten die ons vastketenen; tussen het gezeur van de politici die spreken over veiligheid en werk en de slaven die het ritme van de dood typen op de toetsenborden; tussen de werfmachines en kranen die gebouwen optrekken van een wereld die vreemd is aan het leven en de bevelen die rotzakken in uniform en zombie-burgers op elke hoek van de straat staan te brullen; tussen de kogels van de flikken die zich nestelen in het vlees van de ongewensten en de reclame die aan duizelingwekkend tempo gebombardeerd wordt. Zeg me, welk lied kan je nog horen? Nochtans is de mens die niet meer zingt een dood wezen. Een levende dode. Het bloed pompt niet meer in zijn aders, zijn hart klopt slechts op het rythme van de autoriteit, zijn stem verheft zich alleen maar om de stem van de meester na te praten.
Voel je niet de geheimzinnige aantrekking wanneer iemand ondanks alles toch zingt? Voel je niet hoe je hartslag versnelt, voel je die fantastische mengeling tussen verlangen en onzekerheid, ja, angst, tegenover het onbekende? Het lied, de liederen van revolte en vrijheid in het bijzonder, geven geen uitgewerkte verklaringen, ze verschaffen geen objectieve redenen. De gevangene die in opstand komt, de slaaf die opstaat, de onderdrukte die zijn onderdrukker aanvalt, allemaal hebben ze redenen, maar woorden zouden niet echt kunnen uitdrukken wat hen beweegt. De verklaringen geven de machtigen vaak meer grip om de opstandelingen te vermorzelen, om hen beter te kunnen verstikken, om wat diep in elk menselijke wezen broeit met beton te bedekken.
Zing, zing, het leven roept ons. De kreten van revoltes roepen om echo's van revolte, om refreinen toe te voegen aan de liederen, om melodieën te vermengen, om wonderlijke instrumenten te laten klinken. Overal rondom ons zijn de verstikkers van het lied aan het werk. De macht dreunt en dramt met haar toekomstproject: veiligheid voor Brussel, iedereen onder cameratoezicht en de bouw van een maxi-gevangenis op Brusselse bodem om haar dreiging op elkeen te laten wegen. Onze liederen zijn liederen van liefde, liefde voor de vrijheid, voor de solidariteit, maar het zijn ook liederen van woede, van vuur en lood tegen de verstikkers van het leven, tegen allen die de huidige maatschappij beschermen.
De liederen kloppen al aan je deur. Of het nu een opstand in een gevangenis is of een molotov tegen de wagens van de bedrijven die de toekomstige maxi-gevangenis willen bouwen; of het nu een hinderlaag tegen de flikken is of werven van de doodsheid die 's nachts gesaboteerd worden. Allemaal andere liederen, maar allemaal liederen van leven en revolte. We wachten niet totdat een ander als eerste zingt, we halen diep adem en beginnen te zingen, dat is alles. We wachten niet tot de massa's op straat komen, we vertrouwen eerder op degenen die we kennen, degenen die begeesterd worden door hetzelfde verlangen om uit volle borst te zingen.
Berichten van wanorde 44
De aders van het kapitaal – Eind maart, nachtelijke brandstichting van de elektrische installaties in Monceau-sur-Sambre. Het gaat over één van de grootste sites van het netwerk van hoge spanning dat dienst doet als knooppunt tussen het internationaal en het Belgisch netwerk. De brand woedde verschillende uren en bracht twee ontploffingen teweeg bij de transformator. De hele site is vernield, maar bracht geen stroomonderbreking teweeg in de geburen. “Maar zonder elektriciteit zou niets werken! Hoe kunnen jullie dergelijke sabotage verdedigen?” Inderdaad, vele vieze dingen werken op elektriciteit: fabrieken, gevangenissen, commerciële centra, hoge snelheidstreinen, luchthavens, ministeries… Door de stroom af te snijden, snij je in de aders van het kapitaal en de Staat. Zonder breuk, die er komt door de stroom te saboteren, het verkeer te blokkeren, een gebouw af te branden dat noodzakelijk is voor de goede werking van de economie en de Staat, blijft de dagelijkse rompslomp ongenadig de in vraag stelling van de wereld waarin we leven verhinderen en in de kiem smoren. De hele samenleving bevindt zich onder bezetting van het kapitalisme en de Staat, haar structuren zijn overal, haar uniformen maar ook haar slaven zijn overal. Aan diegenen die vechten voor de vrijheid, stellen wij dus voor om als partizanen in kleine groepjes sabotage uit te voeren, overal waar de vijand zich niet kan verdedigen met zijn grote middelen en massale aanwezigheid.
Een kippennest in brand – In de wijk Droixhe in Luik valt een groep van een tiental personen het lokaal commissariaat aan met molotov cocktails. Rond 21 uur, terwijl de flikken nog binnen zitten, gooien ze tientallen molotovs op het commissariaat.
Namen en adressen – Liever dan het politieke spel en haar valse consultaties, onderhandelingen, petities en wat nog te aanvaarden, bewandelen diegenen die willen vechten tegen de rotte politiek en de horror van het kapitalisme beter het pad van de directe actie: direct handelen tegen diegenen die ons onderdrukken en uitbuiten, met de middelen die wij kiezen. Bijvoorbeeld, iemand was misschien niet akkoord met de beslissingen van de schepen Raymond Neves (PS) in Engis, of houdt kortom niet van politiekers, en een mooie nacht van maart, ging de BMW X3 van de socialistische schepen op in de vlammen.
Een kippennest in brand – In de wijk Droixhe in Luik valt een groep van een tiental personen het lokaal commissariaat aan met molotov cocktails. Rond 21 uur, terwijl de flikken nog binnen zitten, gooien ze tientallen molotovs op het commissariaat.
Namen en adressen – Liever dan het politieke spel en haar valse consultaties, onderhandelingen, petities en wat nog te aanvaarden, bewandelen diegenen die willen vechten tegen de rotte politiek en de horror van het kapitalisme beter het pad van de directe actie: direct handelen tegen diegenen die ons onderdrukken en uitbuiten, met de middelen die wij kiezen. Bijvoorbeeld, iemand was misschien niet akkoord met de beslissingen van de schepen Raymond Neves (PS) in Engis, of houdt kortom niet van politiekers, en een mooie nacht van maart, ging de BMW X3 van de socialistische schepen op in de vlammen.
zaterdag 25 januari 2014
Nood aan lucht!
Deze gevangeniswereld die ons verstikt
Twee weken geleden werd een man onder verdachte omstandigheden dood aangetroffen in zijn bed in een cel, opgesloten in de gevangenis voor buitenlanders van Brugge. Leven achter de tralies, sterven achter de tralies, we moeten de wereld die dergelijke zaken mogelijk maakt vernietigen.
De lucht die we inademen is vervuild... Deze vervuiling, dat is de geur van de economie, van de uniformen, de stank van de opsluiting, van de dagelijkse onderdrukking, van de aanvaarding en de depressie. En deze sfeer veroorzaakt ademhalingsmoeilijkheden: een longaandoening, chronische bronchitis, een soort van allergie in de wereld die ons verplettert: stress.
Vernietigen wat ons vernietigt om te kunnen ademen
Ons wordt verteld dat als je ziek bent je naar de dokter moet, medicijnen slikken om de pijn te verlichten, en je erbij neerleggen te leven met de ziekte. Maar wat ze ook zeggen, als de oorzaken blijven bestaan, komen de symptomen elke keer terug.
Er zijn een aantal remedies die geen dokter zou voorschrijven. De kooien slopen, de tralies doorzagen, dit zijn medicijnen die goed doen! Zoals de vijf personen die uit de gesloten centra van Merksplas en Steenokkerzeel ontsnappen. Te Vottem, probeert een persoon zijn cel in brand te steken. En laatst nog, ontsnapt een gevangene uit de gevangenis van Lantin, met medeplichtigheid van solidaire gevangenen.
In Brugge, na de verdachte dood van de man, gaan alle gevangenen in hongerstaking, en worden gevolgd door anderen in het gesloten centrum van Vottem en Steenokkerzeel. Solidariteitsbetogingen worden gehouden aan deze twee gevangenissen voor buitenlanders en de cipiers worden uitgescholden door de demonstranten tijdens de dienstwisseling.
Het vuur dat zuurstof geeft
Jarenlang waren in de gevangenissen en gesloten centra in België rebellie en opstand: hele vleugels werden buiten dienst gesteld door het vuur. Ook buiten hebben rellen en solidariteitsaanvallen zuurstof gegeven aan al degenen die deze permanente gijzeling niet willen aanvaarden.
De staat reageert en bouwt isolatie afdelingen in de gevangenissen, zoals de QHS in Brugge en in Lantin. Deze twee onbeschrijfelijk wrede plaatsen zijn meerdere malen verwoest, maar telkens weer heringericht. Ook in de deportatiekampen worden de rebellen in isolatie geplaatst, overgeplaatst of zo snel mogelijk gedeporteerd om besmetting van de onrust te voorkomen. Dit zijn allemaal wapens in de handen van het gevangenissysteem gericht op het in de pas laten lopen van weerspannige gevangenen met matrakslagen en om iedereen af te schrikken. Het is dezelfde logica waardoor de Staat 9 nieuwe gevangenissen in België bouwt.
De staat wil ons voor eens en altijd verstikken. Sommige laten zich niet doen, en gaan in het offensief. Als we denken aan de nieuwe gevangenis in Marche-en-Famenne, ultrabeveiligd, laten we dan niet de poging vergeten om de werf te saboteren in 2012 toen zes brandbommen in kranen werden geplaatst. En nog, even na de opening van deze nieuwe gevangenis in november 2013, vliegen de ramen van het kantoor van de morbide architecten (CERAU) die deze bak hebben ontworpen, aan gruzelementen. Het is een verademing.
Ademhalen tegen schouderophalen
Indien de macht wil dat we volgzaam, gedeporteerd of opgesloten worden, is het aan ons om in vorm te zijn en ons voor te bereiden op de strijd. Als de macht wil dat Brussel wordt schoongemaakt en beveiligd, zodat het aangenaam is voor eurocraten, diplomaten, zakenlieden en rijken, is het aan ons om waardig te blijven, het hoofd hoog te houden en ze geen terrein laten winnen zonder dat zij worden geconfronteerd met ons. Train je longen om vrij te ademen .
Saboteer de razzia’s, vecht tegen de bouw van de grootste gevangenis in de Belgische geschiedenis (in Brussel), ga in het offensief... Dit alles is mogelijk, door zich te organiseren in kleine groepen waar vertrouwen is, met een beetje behendigheid, vastberadenheid en vindingrijkheid. Ook door het herkennen van andere rebellen die dorsten naar vrijheid. Adem diep en maak zo veel mogelijk lawaai, laten we er een mooie puinhoop van maken!
Doelen, ze zijn overal te vinden. Bedrijven die geld verdienen met opsluiting (Sodexo, Fabricom... ) of die nieuwe gevangenissen bouwen (BAM, Valens, BESIX, Willemen, Denys... ), maar ook de werven die plaats maken voor het nut en het comfort van de rijken, en de kantoren waar de aardige meneren en dames werken die de beslissingen nemen en de plannen ontwerpen om de uitbuiting, de vernietiging en de uitwijzing van de ongewenste te verfijnen (Dienst Vreemdelingenzaken, de Regie van gebouwen, de EU, het ministerie van Justitie, de RVA en vele anderen).
Vergeet nooit: elke daad geïnspireerd door het verlangen naar vrijheid spreekt tot het hart van hen die hetzelfde zoeken. Laten we solidair zijn, hen de adem afsnijden, totdat we vrij zijn, vrij als de lucht.
Twee weken geleden werd een man onder verdachte omstandigheden dood aangetroffen in zijn bed in een cel, opgesloten in de gevangenis voor buitenlanders van Brugge. Leven achter de tralies, sterven achter de tralies, we moeten de wereld die dergelijke zaken mogelijk maakt vernietigen.
De lucht die we inademen is vervuild... Deze vervuiling, dat is de geur van de economie, van de uniformen, de stank van de opsluiting, van de dagelijkse onderdrukking, van de aanvaarding en de depressie. En deze sfeer veroorzaakt ademhalingsmoeilijkheden: een longaandoening, chronische bronchitis, een soort van allergie in de wereld die ons verplettert: stress.
Vernietigen wat ons vernietigt om te kunnen ademen
Ons wordt verteld dat als je ziek bent je naar de dokter moet, medicijnen slikken om de pijn te verlichten, en je erbij neerleggen te leven met de ziekte. Maar wat ze ook zeggen, als de oorzaken blijven bestaan, komen de symptomen elke keer terug.
Er zijn een aantal remedies die geen dokter zou voorschrijven. De kooien slopen, de tralies doorzagen, dit zijn medicijnen die goed doen! Zoals de vijf personen die uit de gesloten centra van Merksplas en Steenokkerzeel ontsnappen. Te Vottem, probeert een persoon zijn cel in brand te steken. En laatst nog, ontsnapt een gevangene uit de gevangenis van Lantin, met medeplichtigheid van solidaire gevangenen.
In Brugge, na de verdachte dood van de man, gaan alle gevangenen in hongerstaking, en worden gevolgd door anderen in het gesloten centrum van Vottem en Steenokkerzeel. Solidariteitsbetogingen worden gehouden aan deze twee gevangenissen voor buitenlanders en de cipiers worden uitgescholden door de demonstranten tijdens de dienstwisseling.
Het vuur dat zuurstof geeft
Jarenlang waren in de gevangenissen en gesloten centra in België rebellie en opstand: hele vleugels werden buiten dienst gesteld door het vuur. Ook buiten hebben rellen en solidariteitsaanvallen zuurstof gegeven aan al degenen die deze permanente gijzeling niet willen aanvaarden.
De staat reageert en bouwt isolatie afdelingen in de gevangenissen, zoals de QHS in Brugge en in Lantin. Deze twee onbeschrijfelijk wrede plaatsen zijn meerdere malen verwoest, maar telkens weer heringericht. Ook in de deportatiekampen worden de rebellen in isolatie geplaatst, overgeplaatst of zo snel mogelijk gedeporteerd om besmetting van de onrust te voorkomen. Dit zijn allemaal wapens in de handen van het gevangenissysteem gericht op het in de pas laten lopen van weerspannige gevangenen met matrakslagen en om iedereen af te schrikken. Het is dezelfde logica waardoor de Staat 9 nieuwe gevangenissen in België bouwt.
De staat wil ons voor eens en altijd verstikken. Sommige laten zich niet doen, en gaan in het offensief. Als we denken aan de nieuwe gevangenis in Marche-en-Famenne, ultrabeveiligd, laten we dan niet de poging vergeten om de werf te saboteren in 2012 toen zes brandbommen in kranen werden geplaatst. En nog, even na de opening van deze nieuwe gevangenis in november 2013, vliegen de ramen van het kantoor van de morbide architecten (CERAU) die deze bak hebben ontworpen, aan gruzelementen. Het is een verademing.
Ademhalen tegen schouderophalen
Indien de macht wil dat we volgzaam, gedeporteerd of opgesloten worden, is het aan ons om in vorm te zijn en ons voor te bereiden op de strijd. Als de macht wil dat Brussel wordt schoongemaakt en beveiligd, zodat het aangenaam is voor eurocraten, diplomaten, zakenlieden en rijken, is het aan ons om waardig te blijven, het hoofd hoog te houden en ze geen terrein laten winnen zonder dat zij worden geconfronteerd met ons. Train je longen om vrij te ademen .
Saboteer de razzia’s, vecht tegen de bouw van de grootste gevangenis in de Belgische geschiedenis (in Brussel), ga in het offensief... Dit alles is mogelijk, door zich te organiseren in kleine groepen waar vertrouwen is, met een beetje behendigheid, vastberadenheid en vindingrijkheid. Ook door het herkennen van andere rebellen die dorsten naar vrijheid. Adem diep en maak zo veel mogelijk lawaai, laten we er een mooie puinhoop van maken!
Doelen, ze zijn overal te vinden. Bedrijven die geld verdienen met opsluiting (Sodexo, Fabricom... ) of die nieuwe gevangenissen bouwen (BAM, Valens, BESIX, Willemen, Denys... ), maar ook de werven die plaats maken voor het nut en het comfort van de rijken, en de kantoren waar de aardige meneren en dames werken die de beslissingen nemen en de plannen ontwerpen om de uitbuiting, de vernietiging en de uitwijzing van de ongewenste te verfijnen (Dienst Vreemdelingenzaken, de Regie van gebouwen, de EU, het ministerie van Justitie, de RVA en vele anderen).
Vergeet nooit: elke daad geïnspireerd door het verlangen naar vrijheid spreekt tot het hart van hen die hetzelfde zoeken. Laten we solidair zijn, hen de adem afsnijden, totdat we vrij zijn, vrij als de lucht.
De schuld van de armen ?!
Vanaf 2008 tot en met nu, een volle 5 jaar al ondertussen, is het crisis. De media stillen er hun nieuwshonger mee, de politici kunnen er niet over ophouden, de bedrijfsleiders klagen nu ook ‘met reden’. Wie crisis, wat crisis durven we ons dan al eens af te vragen. De economie draait volop door, daarvan getuigen de torenhoge winsten die aandeelhouders opstrijken en de stijgende lonen die de managers in hun zakken steken. Het kapitalisme blijft stevig overeind als onbekritiseerbaar dogma, de politici blaten allemaal hetzelfde refrein; besparen, iedereen aan het werk, verdergaan zonder omkijken op het ingeslagen pad. Dus deze maatschappij kent geen economische crisis en geen politieke/ideologische crisis. Waar moeten we die crisis dan wel zoeken? Want er is een crisis, daar zijn alle loeiende koeien het over eens. Het is de reden waarom er in de werkloosheidsuitkeringen gesnoeid wordt, waarom er banen afgevoerd worden bij de overheid en bedrijven.
Want het mag dan misschien niet zo duidelijk zijn waar die crisis zich juist bevindt, voor de machthebbers is het duidelijk dat de schuldigen de armen zijn. Ze kosten de economie teveel geld dus dop schrappen, achterstallige betalingen laten innen door deurwaarders, beetje prutsen aan de minimumlonen, lasten op lonen verlagen zodat de bedrijfsleiders meer op zak kunnen steken. Ondertussen is het verschil tussen de rijksten en armsten nog nooit zo groot geweest in de recente geschiedenis.
Het wordt allemaal een beetje te degoutant. In 2008 waren enkele economische sectoren in problemen gekomen. De wereldwijde financiële sector en op sommige plaatsen de vastgoedsector, hadden spelletjes gespeeld die hun nu zuur opspeelden. Ze waren echter niet van plan hun verliezen te incasseren, ze speelden die liever door naar anderen. Daaronder enkele regeringen die hun rekeningen niet op orde hadden volgens de financiële sector en dus niet op te veel krediet van diezelfde sector moesten rekenen.
Kortom, er zijn enkele schulden af te lossen. Wie gaat dat doen? “Hmm”, zeiden de machtigen van deze aardkloot, “de armen! We noemen het crisis en dan kunnen we er nog wat economische hervormingen doorduwen zodat we op termijn nog meer winst kunnen opstrijken.”
Die economische hervormingen, onder de noemer crisis, zijn erop gericht mensen meer afhankelijk te maken van loonarbeid om te overleven en hen vervolgens miserabel werk tegen miserabel loon te laten verrichten. Er moet immers geconcurreerd worden met landen als bijvoorbeeld Spanje waar mensen wanhopig elke job aannemen en landen als bijvoorbeeld Duitsland waar dwangarbeid terug hip is bij de machthebbers (verplicht werken voor een minieme uitkering).
Het wordt eens tijd voor een echte crisis van dit systeem. En de oorzaak zal niet een mysterieus, onontwarbaar kluwen van aanleidingen zijn, maar simpelweg een daad: sabotage.
Want het mag dan misschien niet zo duidelijk zijn waar die crisis zich juist bevindt, voor de machthebbers is het duidelijk dat de schuldigen de armen zijn. Ze kosten de economie teveel geld dus dop schrappen, achterstallige betalingen laten innen door deurwaarders, beetje prutsen aan de minimumlonen, lasten op lonen verlagen zodat de bedrijfsleiders meer op zak kunnen steken. Ondertussen is het verschil tussen de rijksten en armsten nog nooit zo groot geweest in de recente geschiedenis.
Het wordt allemaal een beetje te degoutant. In 2008 waren enkele economische sectoren in problemen gekomen. De wereldwijde financiële sector en op sommige plaatsen de vastgoedsector, hadden spelletjes gespeeld die hun nu zuur opspeelden. Ze waren echter niet van plan hun verliezen te incasseren, ze speelden die liever door naar anderen. Daaronder enkele regeringen die hun rekeningen niet op orde hadden volgens de financiële sector en dus niet op te veel krediet van diezelfde sector moesten rekenen.
Kortom, er zijn enkele schulden af te lossen. Wie gaat dat doen? “Hmm”, zeiden de machtigen van deze aardkloot, “de armen! We noemen het crisis en dan kunnen we er nog wat economische hervormingen doorduwen zodat we op termijn nog meer winst kunnen opstrijken.”
Die economische hervormingen, onder de noemer crisis, zijn erop gericht mensen meer afhankelijk te maken van loonarbeid om te overleven en hen vervolgens miserabel werk tegen miserabel loon te laten verrichten. Er moet immers geconcurreerd worden met landen als bijvoorbeeld Spanje waar mensen wanhopig elke job aannemen en landen als bijvoorbeeld Duitsland waar dwangarbeid terug hip is bij de machthebbers (verplicht werken voor een minieme uitkering).
Het wordt eens tijd voor een echte crisis van dit systeem. En de oorzaak zal niet een mysterieus, onontwarbaar kluwen van aanleidingen zijn, maar simpelweg een daad: sabotage.
zaterdag 25 januari 2014
Enkele onaangename bedenkingen
De kop afsnijden van de macht. Dat is min of meer wat vele revolutionairen voorgesteld hebben. Het systeem is rot en er vallen vast wel ergens mensen en structuren te vinden die verantwoordelijk zijn voor die verrotting. En met die rotte mensen valt niet te klappen, valt niet te onderhandelen, die moeten vernietigd worden. Daarom spreken we over revolutie, over een radicale omwenteling die probeert om komaf te maken met de bazen, de leiders en de uitbuiters.
Jazeker, vernietiging is noodzakelijk. We zijn de eersten om dat te bekrachtigen en voor te stellen, en wel niet voor morgen, maar reeds hier en nu. Slagen uitdelen tegen wat ons verstikt. De dagelijkse routine die ons verplettert saboteren. Maar anarchisten stellen zich daar niet mee tevreden. Denk aan wat een illustere tribuun van het oude Rome ooit zei om het volk te kalmeren dat stond te popelen om de hele heersende klasse over de kling te jagen. Hij zei dat de maatschappij net zoals het menselijke lichaam, bestaan uit degenen die het hoofd vormen, uit degenen (erg talrijk) die de armen vormen, en nog anderen (erg talrijk) de voeten en de organen. Ieder heeft zijn plaats en moet zijn best doen om het lichaam te laten werken. Als je dat beeld omkeert zou je kunnen zeggen dat de Autoriteit dus niet alleen maar het hoofd is, maar dat het net het hele sociale lichaam is dat haar doet leven en onderdrukken. De Autoriteit wordt belichaamd door de bazen en de politici, maar de uitgebuiten en onderdrukten ondergaan die niet alleen maar, ze reproduceren en ondersteunen die. Zonder de instemming van de arbeider kan de fabriek niet draaien en winst opleveren voor de rijken. Zonder de berusting van de armen die staan te bedelen voor een aalmoes en zich laten vernederen door miserabele bureaucraatjes zou het kapitalisme niet overeind blijven. Zeker, we gaan hier niet beweren dat het alleen maar een kwestie van kiezen is: de macht heeft immers vele wapens tot haar beschikking om de uitgebuiten te verplichten hun medewerking te verlenen (politie, leger, wet, heersende moraal, staatspropaganda, chantage,...) en hun collaboratie af te dwingen.
De Autoriteit dringt diep in het sociale lichaam door: ze zit ook in de onderdrukking die de familie uitoefent als model van een mini-staat, ze zit ook in de gewoonte om anderen in onze naam te laten spreken (want “hij kan dat beter”) of aan anderen de verantwoordelijkheid te delegeren om de toestand te proberen veranderen (want “zij is meer overtuigd en meer begaafd”). Je ziet het, de Autoriteit is geen monster dat je “gewoon” de kop moet afsnijden, het is de substantie zelf van de verhoudingen die onderling hebben, dag in dag uit, van aanvaarding in aanvaarding, van compromis in compromis, van dwang in dwang.
Velen denken dat anarchisten “zotten” zijn. Dat ze een wereld willen (zonder autoriteit, waar mannen en vrouwen vrijelijk hun leven naar hun eigen inzicht en verlangen kunnen organiseren, zonder elkaar uit te buiten en te onderdrukken) die nooit kan bestaan. Misschien zal de anarchie wel nooit het daglicht zien, en het is zelfs zeker dat anarchisten totaal zot zijn. Zot om ondanks alles te vechten, ondanks de moerassen van berusting die ons omringen. Zot om niet alleen tegen de machtigen te vechten, tegen de flikken, uitbuiters en rijken (alsof dat al niet moeilijk genoeg was), maar zich ook te verzetten tegen de dagelijkse reproductie van de autoriteit, tegen dit sociale lichaam dat het doodse lijk van de autoriteit doet leven.
Maar we zullen onze pijlen niet sparen in ruil voor wat oppervlakkige sympathie. We zullen zeggen wat we denken van de gevangenisdirecteur, die verantwoordelijke voor de vreselijke folter van vrijheidsberoving, maar we zullen ook zeggen wat we denken van de gevangene die zich al te welwillend gedraagt tegenover de cipiers die de celdeur achter hem dichtgooien. We zullen blijven doen wat we kunnen om de machthebbers van de aardbol te vagen, maar we zullen het niet moe worden om de overheersten te blijven verwijten dat ze zich vaak, te vaak, veel te vaak laten doen. Het anarchisme is misschien wel gewoon het eeuwige gevecht tegen de autoriteit in al haar vormen, een gevecht zowel tegen de koppen als tegen het sociale lichaam dat bloed blijft pompen naar die koppen.
Jazeker, vernietiging is noodzakelijk. We zijn de eersten om dat te bekrachtigen en voor te stellen, en wel niet voor morgen, maar reeds hier en nu. Slagen uitdelen tegen wat ons verstikt. De dagelijkse routine die ons verplettert saboteren. Maar anarchisten stellen zich daar niet mee tevreden. Denk aan wat een illustere tribuun van het oude Rome ooit zei om het volk te kalmeren dat stond te popelen om de hele heersende klasse over de kling te jagen. Hij zei dat de maatschappij net zoals het menselijke lichaam, bestaan uit degenen die het hoofd vormen, uit degenen (erg talrijk) die de armen vormen, en nog anderen (erg talrijk) de voeten en de organen. Ieder heeft zijn plaats en moet zijn best doen om het lichaam te laten werken. Als je dat beeld omkeert zou je kunnen zeggen dat de Autoriteit dus niet alleen maar het hoofd is, maar dat het net het hele sociale lichaam is dat haar doet leven en onderdrukken. De Autoriteit wordt belichaamd door de bazen en de politici, maar de uitgebuiten en onderdrukten ondergaan die niet alleen maar, ze reproduceren en ondersteunen die. Zonder de instemming van de arbeider kan de fabriek niet draaien en winst opleveren voor de rijken. Zonder de berusting van de armen die staan te bedelen voor een aalmoes en zich laten vernederen door miserabele bureaucraatjes zou het kapitalisme niet overeind blijven. Zeker, we gaan hier niet beweren dat het alleen maar een kwestie van kiezen is: de macht heeft immers vele wapens tot haar beschikking om de uitgebuiten te verplichten hun medewerking te verlenen (politie, leger, wet, heersende moraal, staatspropaganda, chantage,...) en hun collaboratie af te dwingen.
De Autoriteit dringt diep in het sociale lichaam door: ze zit ook in de onderdrukking die de familie uitoefent als model van een mini-staat, ze zit ook in de gewoonte om anderen in onze naam te laten spreken (want “hij kan dat beter”) of aan anderen de verantwoordelijkheid te delegeren om de toestand te proberen veranderen (want “zij is meer overtuigd en meer begaafd”). Je ziet het, de Autoriteit is geen monster dat je “gewoon” de kop moet afsnijden, het is de substantie zelf van de verhoudingen die onderling hebben, dag in dag uit, van aanvaarding in aanvaarding, van compromis in compromis, van dwang in dwang.
Velen denken dat anarchisten “zotten” zijn. Dat ze een wereld willen (zonder autoriteit, waar mannen en vrouwen vrijelijk hun leven naar hun eigen inzicht en verlangen kunnen organiseren, zonder elkaar uit te buiten en te onderdrukken) die nooit kan bestaan. Misschien zal de anarchie wel nooit het daglicht zien, en het is zelfs zeker dat anarchisten totaal zot zijn. Zot om ondanks alles te vechten, ondanks de moerassen van berusting die ons omringen. Zot om niet alleen tegen de machtigen te vechten, tegen de flikken, uitbuiters en rijken (alsof dat al niet moeilijk genoeg was), maar zich ook te verzetten tegen de dagelijkse reproductie van de autoriteit, tegen dit sociale lichaam dat het doodse lijk van de autoriteit doet leven.
Maar we zullen onze pijlen niet sparen in ruil voor wat oppervlakkige sympathie. We zullen zeggen wat we denken van de gevangenisdirecteur, die verantwoordelijke voor de vreselijke folter van vrijheidsberoving, maar we zullen ook zeggen wat we denken van de gevangene die zich al te welwillend gedraagt tegenover de cipiers die de celdeur achter hem dichtgooien. We zullen blijven doen wat we kunnen om de machthebbers van de aardbol te vagen, maar we zullen het niet moe worden om de overheersten te blijven verwijten dat ze zich vaak, te vaak, veel te vaak laten doen. Het anarchisme is misschien wel gewoon het eeuwige gevecht tegen de autoriteit in al haar vormen, een gevecht zowel tegen de koppen als tegen het sociale lichaam dat bloed blijft pompen naar die koppen.
Berichtjes van wanorde 43
Een nacht als geen ander • Woensdag 11 december 2013, Kespierstraat in Asbeek, aan de villa van Jurgen van Poecke (gevangenisdirecteur van Brugge) en Katrien Verhegge (vetbetaalde voorzitster van de instelling Kind & Gezin). Het is vier uur ’s ochtends wanneer er brand uitbreekt in hun twee wagens, een Audi en een Citroën, geparkeerd op de oprit van de villa. De vlammen verwoesten de voertuigen en verspreiden zich naar de garage van de villa. Het vuur deed haar werk: de villa is onbewoonbaar. Onbewoonbaar zoals eender welke gevangeniscel. Ondraaglijk zoals de isolatiemodule, de gevangenis in de gevangenis van Brugge. Onleefbaar zoals de witte folter die wordt uitgeoefend op de gevangenen in strijd. En ja, er zijn verantwoordelijken met naam en adres voor de dagelijkse uitroeing in de Belgische strafkampen. Die Jurgen van Poecke, gevangenisdirecteur van Brugge, regionaal directeur van de gevangenissen in Vlaanderen, directeur van de gevangenis met het Belgische Guantanamo, de Afdeling Hoge Veiligheid, ja, dat is zonder twijfel één van die verantwoordelijken. Die decembernacht hebben de vlammen voor zijn villa hem brutaal gewekt, vlammen die eraan herinneren dat de gevangenis en haar verantwoordelijken kunnen aangevallen worden, overal.
Barricades om een jaar van revolte in te luiden • Nieuwjaarsnacht was een beetje geagiteerd in sommige Brusselse wijken, in het bijzonder in Sint-Gillis, Anderlecht en Molenbeek. Op tientallen plaatsen werden vuilniszakken op straat gegooid en in brand gestoken, kleine brandende barricades om iedereen eraan te herinneren dat er misschien wel een nieuw jaar mag beginnen, maar dat we mogen hopen dat het een jaar van revolte zal zijn. Ook enkele auto’s gingen in de fik en flikken en brandweerlui werden bekogeld met stenen en bommetjes.
Lang leve de ontsnappingen • In de gevangenis van Lantin is een gevangene ontsnapt door over de muur te klauteren. De ontsnapte kon rekenen op de hulp van andere gevangenen die eerst de cipiers afgeleid hebben door een glazen bokaal te laten ontploffen en dan een menselijke piramide hebben gevormd. Buiten stonden medeplichtigen de ontsnapte op te wachten. Die moesten nog even een ijverige cipier in toom houden alvorens de vlucht richting vrijheid te nemen. Een mooie ontsnapping, geslaagd ook dankzij de solidariteit onder gevangenen en de vastberadenheid van enkele medeplichtigen aan de andere zijde van de muur!
Tok tok, iemand thuis? • In de nacht van 23 december sloegen onbekenden de toegang in van het gebouw van de Federale Politie in Hasselt, daarna glipten ze naar binnen en vernielden de hele inkomhal. Flikken, varkens, moordenaars, laten we ze te grazen nemen waar ze ons niet verwachten!
Vernietig de gesloten centra • Zondagnamiddag (8 december 2013) trok een groep vrolijke rebellen naar het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel. Na enkele woorden gewisseld te hebben met de opgesloten sans-papiers op de binnenplaats dwongen de cipiers de gevangenen terug naar binnen om verder contact te verhinderen... Ook al is het centrum die dag niet in vlammen opgegaan en vond er geen ontsnapping plaats kon de woede zich alsnog een beetje uiten met bommetjes, rookbommen en vuurwerk, vergezeld met vrolijk kabaal. Op die manier werd solidariteit geuit met de sans-papiers en de woede uitgeschreeuwd tegenover het bestaan van deze centra en de dood van een gevangene in het gesloten centrum van Brugge eerder die week.
Actie tegen Opus Dei • Op kerstnacht werd een gebouw van Opus Dei in Leuven, rechtse en fasciserende katholieke organisatie, onder handen genomen door enkele individuen: slogans, verfbommen en een fles tegen de gevel. Zeven jaar lang was datzelfde gebouw bezet geweest en draaide het als autonoom en libertair sociaal centrum. Deze actie vond plaats in solidariteit met het autonoom centrum Rote Flora in Hamburg (Duitsland) dat bedreigd is met ontruiming.
Steken als een wesp • Op 18 december 2013 staken onbekenden de BMW van Georgios Papastamkos, vicevoorzitter van het Europees parlement en lid van de Griekse partij Nea Demokratia in brand. Hij woont op het Ambiorixplein 32 in Brussel. De aanval werd later opgeëist in solidariteit met de anarchisten die gegijzeld worden door de staat. In Griekenland zitten bijvoorbeeld tientallen anarchisten achter de tralies, beschuldigd of veroordeeld omdat ze de macht aangevallen hebben, op verschillende manieren (rellen, brandaanvallen, bomaanslagen, bankovervallen, vuurgevechten met de flikken, sabotages,...). Ook in andere landen zoals bijvoorbeeld Italië, Spanje, Chili of Mexico zitten anarchisten achter de tralies, opgesloten door de staat in een ijdele poging om hun strijden af te remmen. Enkele dagen na de aanval brak er ’s ochtends mysterieus brand uit in de garages van de Italiaanse ambassade in Brussel, een land dat zich al sinds lange tijd onderscheidt in de repressie tegen anarchisten.
Anti-bouw nieuwjaarsnacht • Kort na middernacht brak brand uit in de installaties van de cementfabriek CBR in Harmignies. Dat bedrijf staat in de top 15 van de belangrijkste productiecentra van witte cement in de wereld. Het is zelfs de enige fabriek die zulk product vervaardigt in de Benelux. Toen de brandweer toekwam sloegen de vlammen al uit het dak van de fabrieksloodsen. Deze brand heeft één van de onmisbare structuren van de kapitalistische ontwikkeling gesaboteerd. Overal zien we werven opduiken om gevangenissen, winkelcentra, instellingen en luxewoningen te bouwen. Zich verzetten tegen die werven is zich verzetten tegen een maatschappij gebaseerd op winst en macht. De mogelijkheden zijn eindeloos: de machines op de werven saboteren, de voedingsaders van die werven doorsnijden (wegtransport, energie, grondstoffen), stokken in de wielen steken van onmisbare structuren zoals die cementfabriek CBR in Harmignies.
Barricades om een jaar van revolte in te luiden • Nieuwjaarsnacht was een beetje geagiteerd in sommige Brusselse wijken, in het bijzonder in Sint-Gillis, Anderlecht en Molenbeek. Op tientallen plaatsen werden vuilniszakken op straat gegooid en in brand gestoken, kleine brandende barricades om iedereen eraan te herinneren dat er misschien wel een nieuw jaar mag beginnen, maar dat we mogen hopen dat het een jaar van revolte zal zijn. Ook enkele auto’s gingen in de fik en flikken en brandweerlui werden bekogeld met stenen en bommetjes.
Lang leve de ontsnappingen • In de gevangenis van Lantin is een gevangene ontsnapt door over de muur te klauteren. De ontsnapte kon rekenen op de hulp van andere gevangenen die eerst de cipiers afgeleid hebben door een glazen bokaal te laten ontploffen en dan een menselijke piramide hebben gevormd. Buiten stonden medeplichtigen de ontsnapte op te wachten. Die moesten nog even een ijverige cipier in toom houden alvorens de vlucht richting vrijheid te nemen. Een mooie ontsnapping, geslaagd ook dankzij de solidariteit onder gevangenen en de vastberadenheid van enkele medeplichtigen aan de andere zijde van de muur!
Tok tok, iemand thuis? • In de nacht van 23 december sloegen onbekenden de toegang in van het gebouw van de Federale Politie in Hasselt, daarna glipten ze naar binnen en vernielden de hele inkomhal. Flikken, varkens, moordenaars, laten we ze te grazen nemen waar ze ons niet verwachten!
Vernietig de gesloten centra • Zondagnamiddag (8 december 2013) trok een groep vrolijke rebellen naar het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel. Na enkele woorden gewisseld te hebben met de opgesloten sans-papiers op de binnenplaats dwongen de cipiers de gevangenen terug naar binnen om verder contact te verhinderen... Ook al is het centrum die dag niet in vlammen opgegaan en vond er geen ontsnapping plaats kon de woede zich alsnog een beetje uiten met bommetjes, rookbommen en vuurwerk, vergezeld met vrolijk kabaal. Op die manier werd solidariteit geuit met de sans-papiers en de woede uitgeschreeuwd tegenover het bestaan van deze centra en de dood van een gevangene in het gesloten centrum van Brugge eerder die week.
Actie tegen Opus Dei • Op kerstnacht werd een gebouw van Opus Dei in Leuven, rechtse en fasciserende katholieke organisatie, onder handen genomen door enkele individuen: slogans, verfbommen en een fles tegen de gevel. Zeven jaar lang was datzelfde gebouw bezet geweest en draaide het als autonoom en libertair sociaal centrum. Deze actie vond plaats in solidariteit met het autonoom centrum Rote Flora in Hamburg (Duitsland) dat bedreigd is met ontruiming.
Steken als een wesp • Op 18 december 2013 staken onbekenden de BMW van Georgios Papastamkos, vicevoorzitter van het Europees parlement en lid van de Griekse partij Nea Demokratia in brand. Hij woont op het Ambiorixplein 32 in Brussel. De aanval werd later opgeëist in solidariteit met de anarchisten die gegijzeld worden door de staat. In Griekenland zitten bijvoorbeeld tientallen anarchisten achter de tralies, beschuldigd of veroordeeld omdat ze de macht aangevallen hebben, op verschillende manieren (rellen, brandaanvallen, bomaanslagen, bankovervallen, vuurgevechten met de flikken, sabotages,...). Ook in andere landen zoals bijvoorbeeld Italië, Spanje, Chili of Mexico zitten anarchisten achter de tralies, opgesloten door de staat in een ijdele poging om hun strijden af te remmen. Enkele dagen na de aanval brak er ’s ochtends mysterieus brand uit in de garages van de Italiaanse ambassade in Brussel, een land dat zich al sinds lange tijd onderscheidt in de repressie tegen anarchisten.
Anti-bouw nieuwjaarsnacht • Kort na middernacht brak brand uit in de installaties van de cementfabriek CBR in Harmignies. Dat bedrijf staat in de top 15 van de belangrijkste productiecentra van witte cement in de wereld. Het is zelfs de enige fabriek die zulk product vervaardigt in de Benelux. Toen de brandweer toekwam sloegen de vlammen al uit het dak van de fabrieksloodsen. Deze brand heeft één van de onmisbare structuren van de kapitalistische ontwikkeling gesaboteerd. Overal zien we werven opduiken om gevangenissen, winkelcentra, instellingen en luxewoningen te bouwen. Zich verzetten tegen die werven is zich verzetten tegen een maatschappij gebaseerd op winst en macht. De mogelijkheden zijn eindeloos: de machines op de werven saboteren, de voedingsaders van die werven doorsnijden (wegtransport, energie, grondstoffen), stokken in de wielen steken van onmisbare structuren zoals die cementfabriek CBR in Harmignies.
woensdag 18 december 2013
De macht probeert haar greep op de straten te vergroten
De stad verandert. Het dagelijkse ritme in de wijken reflecteert het leven en het overleven van haar inwoners. Ongetwijfeld ontsnappen de verhoudingen in de straten van Brussel niet aan de heersende logica van het geld en de macht. Maar hier en daar, in de barsten en kieren, door de verveling, een onverwachte ontmoeting of met voorbedachte rade, ontstaan relaties die zich niet laten inkaderen, die weerspannig zijn tegenover berekeningen van winst en recuperatie.
De macht probeert dit te verhinderen, ze is er op uitgetrokken om de straten te heroveren. De overheid en al haar instellingen leggen een grote inspanning aan de dag om vorm te geven aan de stad, om deze te structureren. Wijkcontracten, pleinen en straten die heraangelegd worden, de opening van werkcentra, enkele gerenoveerde gevels, de promotie van de netheidsideologie, een diversiteit aan controleurs (van paars over rood en grijs tot blauw), meer camera-ogen die ons bespieden, sociale koopwoningen voor een werkende middenklasse (GOMB) etc. De verdedigers van de macht praten over sociale mix en opwaardering door middel van een opkuis en aantrekking van nieuwe inwoners die de burgerlijke moraal (onderdanigheid/burgerzin en arbeidsethiek) moeten verspreiden en de wijk een nieuw, 'beter' imago moeten geven. Hetzelfde, oude verhaaltje dat ons wordt opgespeld sinds de eerste volkswijken in opstand kwamen tegen de rijken en machtigen, 150 jaar geleden.
Het is geen toeval dat op hetzelfde moment braakliggende terreinen, ateliers en depots getransformeerd worden tot loften en luxe-appartementen door projectontwikkelaars die hun winst willen meepikken. Kureghem is gegeerd door de ligging naast het centrum, het Zuidstation en langs het kanaal. De gegoede huurders zullen de huurprijzen omhoog duwen waardoor andere inwoners gedwongen worden te verhuizen naar verder gelegen en meer geïsoleerde oorden (zoals Aalst, Ronse, Charleroi,...). Eenzelfde machtsgedreven dynamiek hebben we gezien in de wijk langs de Dansaertstraat, langs het kanaal in Molenbeek of in laag Sint-Gillis.
De macht mag haar berekeningen doen, haar plannen uittekenen maar haar totalitaire ambities zijn daarom geen realiteit. Wat de architecten van de macht op hun tekentafels voorbereiden, kan op het terrein gesaboteerd worden.
Laten we oncontroleerbaar zijn.
De macht probeert dit te verhinderen, ze is er op uitgetrokken om de straten te heroveren. De overheid en al haar instellingen leggen een grote inspanning aan de dag om vorm te geven aan de stad, om deze te structureren. Wijkcontracten, pleinen en straten die heraangelegd worden, de opening van werkcentra, enkele gerenoveerde gevels, de promotie van de netheidsideologie, een diversiteit aan controleurs (van paars over rood en grijs tot blauw), meer camera-ogen die ons bespieden, sociale koopwoningen voor een werkende middenklasse (GOMB) etc. De verdedigers van de macht praten over sociale mix en opwaardering door middel van een opkuis en aantrekking van nieuwe inwoners die de burgerlijke moraal (onderdanigheid/burgerzin en arbeidsethiek) moeten verspreiden en de wijk een nieuw, 'beter' imago moeten geven. Hetzelfde, oude verhaaltje dat ons wordt opgespeld sinds de eerste volkswijken in opstand kwamen tegen de rijken en machtigen, 150 jaar geleden.
Het is geen toeval dat op hetzelfde moment braakliggende terreinen, ateliers en depots getransformeerd worden tot loften en luxe-appartementen door projectontwikkelaars die hun winst willen meepikken. Kureghem is gegeerd door de ligging naast het centrum, het Zuidstation en langs het kanaal. De gegoede huurders zullen de huurprijzen omhoog duwen waardoor andere inwoners gedwongen worden te verhuizen naar verder gelegen en meer geïsoleerde oorden (zoals Aalst, Ronse, Charleroi,...). Eenzelfde machtsgedreven dynamiek hebben we gezien in de wijk langs de Dansaertstraat, langs het kanaal in Molenbeek of in laag Sint-Gillis.
De macht mag haar berekeningen doen, haar plannen uittekenen maar haar totalitaire ambities zijn daarom geen realiteit. Wat de architecten van de macht op hun tekentafels voorbereiden, kan op het terrein gesaboteerd worden.
Laten we oncontroleerbaar zijn.
Het steekt
Cipiers en gevangenisdirecteurs aan de schandpaal genageld
Dit proces en deze hele situatie laten zien dat de gevangeniswereld niet de minste kritiek kan verdragen. Afranselingen zijn er elke dag. Plaatsingen in isolatie zijn er elke dag. Vernedering, dat is dagelijkse kost in de gevangenissen. En vrijheidsberoving, de ergste folter die je een mens kan aandoen, is de essentie zelf van de gevangenis. Maar wij zijn niet bang om te strijden, wij zijn trotst om te vechten aan de zijde van Farid en alle andere gevangenen die revolteren. En dat de gevangenisadministratie het goed in haar oren knoopt dat niets zonder antwoord zal blijven, dat de strijd stokken zal weten te steken in de wielen van de gevangenismachine.
Een uittreksel van het pamflet dat in Nijvel uitgedeeld werd:
“Jullie hebben de realiteit onder jullie ogen, kennen jullie dan geen schaamte?” wierp Farid de penitentiaire beambten in het gezicht tijdens de vorige zitting. Daar zit dan ook de betekenis van deze bijeenkomst en de reden van onze solidariteit. Maskers af, zeggen wij, maskers af van de folteraars die zich verbergen achter hun uniformen en hun cipiersvakbonden; maskers af van de directeurs die het terrorisme van de cipiers tegen de gevangenen indekken of organiseren; maskers af van de rechters die verontwaardigd doen over de toestanden in gevangenissen elders in de wereld, maar doen alsof ze blind zijn voor de zaken die onder hun eigen neus gebeuren. Maskers af van allen die niet stoppen met het oude motto van de dienaars van de autoriteit te herhalen: “Ik volg gewoon bevelen op”. En tenslotte, maskers af van allen die dagelijks vrijwillige collaboreren met het systeem van onderdrukking en uitbuiting en vandaag zeggen: “Ik wist het niet...”De woede van de arbeiders en arbeidsters van Bangladesh
De industriezones van Bangladesh, waar honderden textielfabrieken staan die de kledij van de grootste merken en ketens van de wereld produceren, zijn etterende onthullingen van de wreedheid van het globale kapitalistische systeem. Enkele maanden geleden kostte een tragedie het leven aan 1127 arbeiders en arbeidsters toen een fabriek instortte die ondermeer produceert voor H&M en Carrefour. Maar die ramp zal ons niet doen vergeten dat er elke dag doden vallen. Afranselingen en vernederingen in die vrijhandelszones zijn dagelijkse kost. De uitbuiting van de arbeidskracht is 24u op 24 om te antwoorden op de noden van de markt.
In 2006 ontstak heel Bangladesh in een revolte die waarschijnlijk zonder voorga was: arbeiders en arbeidsters staken toen honderden fabrieken en ateliers in brand, ze maakten kapot wat hen dag in dag uit kapotmaakt. De repressie was bloederig en daarna startte de business weer op om de productie te versnellen. En vermits winsthonger geen limieten kent, vermits de reserves aan arbeidskrachten onuitputtelijk lijken, kiezen al deze industrieën voor een koers naar de bodem inzake arbeidsomstandigheden. De tragedies die eruit voortkomen nemen ze er vlotjes bij. Vaak slaat de vlam weer in de pan in Bangladesh. Zonder gedoe en bemiddeling gaan de arbeiders over tot de aanval. Niet om de fabrieken te veranderen. Niet om ze menselijker te maken. Niet om ze over te nemen. Niet om te dialogeren met de opzichters en de directies. Nee. Ze vallen aan om die industriële strafkampen plat te branden. Ze vallen aan om de waakhonden en de meesters fysiek te elimineren. Zoals een week geleden, op 29 november 2013, toen in Gazipur na een zoveelste dode arbeider in één van de grootste textielfabrieken van Bangladesh waar meer dan 18 000 mensen uitgebuit worden, de arbeiders de gebouwen in brand staken. Tien verdiepingen van de fabriek waar de kledij van Marc & Spencer, Zara, Gap,... geproduceerd werden werden verwoest door het zuiverende vuur.
Maar niet alleen in Bangladesh wordt het leven van arbeiders opgeofferd op het altaar van de winst. In de Antwerpse haven, volgen de “ongelukken” elkaar op. Er waren nog maar net tientallen arbeiders vergiftigd op een chemische site toen een accidentele explosie in de Total-raffinaderij twee doden veroorzaakte. En dat is zonder de tientallen “kleine veiligheidsincidenten” per dag mee te tellen waarbij arbeiders verminkt of vergiftigd worden. In Italië, begin december, verwoestte een nachtelijke brand een textielfabriek in Prato. Er vielen vijf doden, want de arbeiders en arbeidsters sliepen ter plekken, in slaapbarakken. In Brazilië werden twee arbeiders gedood toen een kraan op een werf van een toekomstige voetbaltempel, in aanbouw voor het Wereldkampioenschap, instortte (trouwens, laten we niet vergeten dat er vele rellen zijn in Brazilië tegen dit wereldspektakel dat een groot veiligheids- en urbanistisch offensief tegen de armen met zich meebrengt).
De arbeiders en arbeidsters van Bangladesh hebben geen medelijden van niets of niemand nodig. Maar ze smijten ons ook een uitdaging en een waarschuwing in het gezicht: tussen degene die uitbuit en de kapitalistische uitbuiting verdedigt en degene die uitgebuit wordt en in opstand komt kan er alleen maar vuur zijn. Ongelooflijke en afgrijselijke verhoudingen verbinden ons met de hele wereld, een wereld die produceert en vooruitgaat door uit te buiten, door te vergiftigen, door te doden. De kapitalistische verhoudingen bevlekken ons allemaal, zonder uitzondering, met het bloed van de uitgebuiten. Ons dagelijks leven vult zich met dingen, van kledij tot I-phones, van juwelen tot voedsel, die mensenlevens gekost hebben en daarenboven de zakken van enkele miljoenen rijken vullen op een planeet die bevolkt wordt door meer dan zes miljard mensen. Het gaat hier dus niet alleen over de uitbuiting van onze arbeidsuren of over de kloof tussen rijk en arm, het gaat over de uitroeiing van de geest zelf van de mens, de mens die bruut, cynisch, afgestompt en blind geworden is. Het gaat er dus niet om je wat te verontwaardigen over het lot van die arme Banghladeshi, of om je geweten te sussen door bepaalde merken niet te kopen in de waan dat niet alle kapitalistische producten altijd het resultaat van uitbuiting hoeven te zijn, of om weg te zinken in het heersende cynisme van “zo is het nu eenmaal” of “dat raakt mijn koude kleren niet”. Waar het om gaat, is te begrijpen dat als we niet werken aan de vernietiging van het kapitalisme, de vernietiging van haar industrieën, haar infrastructuren, haar bedrijven, haar chefs, we meewerken aan onze eigen vernietiging.
In 2006 ontstak heel Bangladesh in een revolte die waarschijnlijk zonder voorga was: arbeiders en arbeidsters staken toen honderden fabrieken en ateliers in brand, ze maakten kapot wat hen dag in dag uit kapotmaakt. De repressie was bloederig en daarna startte de business weer op om de productie te versnellen. En vermits winsthonger geen limieten kent, vermits de reserves aan arbeidskrachten onuitputtelijk lijken, kiezen al deze industrieën voor een koers naar de bodem inzake arbeidsomstandigheden. De tragedies die eruit voortkomen nemen ze er vlotjes bij. Vaak slaat de vlam weer in de pan in Bangladesh. Zonder gedoe en bemiddeling gaan de arbeiders over tot de aanval. Niet om de fabrieken te veranderen. Niet om ze menselijker te maken. Niet om ze over te nemen. Niet om te dialogeren met de opzichters en de directies. Nee. Ze vallen aan om die industriële strafkampen plat te branden. Ze vallen aan om de waakhonden en de meesters fysiek te elimineren. Zoals een week geleden, op 29 november 2013, toen in Gazipur na een zoveelste dode arbeider in één van de grootste textielfabrieken van Bangladesh waar meer dan 18 000 mensen uitgebuit worden, de arbeiders de gebouwen in brand staken. Tien verdiepingen van de fabriek waar de kledij van Marc & Spencer, Zara, Gap,... geproduceerd werden werden verwoest door het zuiverende vuur.
Maar niet alleen in Bangladesh wordt het leven van arbeiders opgeofferd op het altaar van de winst. In de Antwerpse haven, volgen de “ongelukken” elkaar op. Er waren nog maar net tientallen arbeiders vergiftigd op een chemische site toen een accidentele explosie in de Total-raffinaderij twee doden veroorzaakte. En dat is zonder de tientallen “kleine veiligheidsincidenten” per dag mee te tellen waarbij arbeiders verminkt of vergiftigd worden. In Italië, begin december, verwoestte een nachtelijke brand een textielfabriek in Prato. Er vielen vijf doden, want de arbeiders en arbeidsters sliepen ter plekken, in slaapbarakken. In Brazilië werden twee arbeiders gedood toen een kraan op een werf van een toekomstige voetbaltempel, in aanbouw voor het Wereldkampioenschap, instortte (trouwens, laten we niet vergeten dat er vele rellen zijn in Brazilië tegen dit wereldspektakel dat een groot veiligheids- en urbanistisch offensief tegen de armen met zich meebrengt).
De arbeiders en arbeidsters van Bangladesh hebben geen medelijden van niets of niemand nodig. Maar ze smijten ons ook een uitdaging en een waarschuwing in het gezicht: tussen degene die uitbuit en de kapitalistische uitbuiting verdedigt en degene die uitgebuit wordt en in opstand komt kan er alleen maar vuur zijn. Ongelooflijke en afgrijselijke verhoudingen verbinden ons met de hele wereld, een wereld die produceert en vooruitgaat door uit te buiten, door te vergiftigen, door te doden. De kapitalistische verhoudingen bevlekken ons allemaal, zonder uitzondering, met het bloed van de uitgebuiten. Ons dagelijks leven vult zich met dingen, van kledij tot I-phones, van juwelen tot voedsel, die mensenlevens gekost hebben en daarenboven de zakken van enkele miljoenen rijken vullen op een planeet die bevolkt wordt door meer dan zes miljard mensen. Het gaat hier dus niet alleen over de uitbuiting van onze arbeidsuren of over de kloof tussen rijk en arm, het gaat over de uitroeiing van de geest zelf van de mens, de mens die bruut, cynisch, afgestompt en blind geworden is. Het gaat er dus niet om je wat te verontwaardigen over het lot van die arme Banghladeshi, of om je geweten te sussen door bepaalde merken niet te kopen in de waan dat niet alle kapitalistische producten altijd het resultaat van uitbuiting hoeven te zijn, of om weg te zinken in het heersende cynisme van “zo is het nu eenmaal” of “dat raakt mijn koude kleren niet”. Waar het om gaat, is te begrijpen dat als we niet werken aan de vernietiging van het kapitalisme, de vernietiging van haar industrieën, haar infrastructuren, haar bedrijven, haar chefs, we meewerken aan onze eigen vernietiging.
De politie is niet onze vriend maar onze vijand
Op 23 oktober betogen 4000 flikken tegen geweld tegen de politie. Op deze plek, de “neutrale zone” aan de Wetstraat, is het verboden om te betogen. Op dezelfde plek werden de dag eerder verschillende betogers tot bloedens toe in elkaar geslagen, ze betoogden tegen de migratiepolitiek van dit land. Verschillende politiekers en burgemeesters waren aanwezig (zoals de leider van de NVA en burgemeester van Antwerpen Bart de Wever). De politievakbonden hebben een stakingsaanzegging ingediend van 29 november tot 2 januari 2014, ze zullen staken indien ze niet meteen antwoorden krijgen op hun roep voor meer repressie, in het algemeen, en specifiek in enkele dossiers. Deze brief werd ons toegestuurd vanuit de gevangenis van Sint-Gillis.
Bij deze schrijf ik U deze brief omdat de politie recent een hele propaganda heeft gemaakt omtrent het toenemend geweld tegen de politie.
Wat mij vooral frustreert is dat deze achterbakse actie van de politie door de media wordt vertoont aan de buitenwereld. En het ergste van al is dat er nog reacties van politiekers zoals bijvoorbeeld Bart de Wever worden vertoond op het nieuws waarbij hij zegt dat hij meeleeft met de politie en dat ze er snel iets aan zullen gaan doen om het probleem op te lossen. Het is net of we het hier hebben over heiligen die in deze maatschappij er alles voor over hebben om de burgers te beschermen tegen al het kwade. Dikke zever!!! Dikke hypocrieten zijn het!!! Zij zijn juist het ergste dat er rondloopt in deze maatschappij. Hun mooie, gestreken blauwe pakken manipuleren de burgers zodat ze op hun manier achter de schermen hun macht misbruiken.
Ik ben iemand die ervan kan meespreken.
En niet ik alleen heb deze ervaring meegemaakt maar er zijn nog vele andere die de ware kant van de politie hebben gezien. En dan komt de vraag waarom er geen klacht wordt ingediend tegen hun gruwelijke daden? Geloof mij, ik heb stappen ondernomen zodat zij gestraft zullen worden voor hun criminele daden.
Maar er is niemand die daar gehoor aan geeft. Dan komt de vraag is iedereen wel gelijk aan de wet? Neen!
Wat is democratie? Een woord in de wind om de burgers gerust te stellen dat iedereen gelijk is aan de wet! Wat ik probeer duidelijk te maken is dat men ook de andere kant van het verhaal openbaar maakt. Er is een reden waarom men geweld gebruikt tegen de politie. Want enkel op deze manier worden ze gestraft voor hun criminele daden. Maar neen, mensen willen enkel geloven wat ze willen geloven. Doe jullie ogen open en word eens wakker! Dit is de harde realiteit. Als men nooit geen gehoor wil geven aan de criminele daad van de politie zal dit in de toekomst alleen maar verergeren. De politie is niet onze vriend maar onze vijand. Zij denken dat ze zich alles kunnen permitteren! En als niemand daar gehoor aan wil geven dan nemen wij het recht wel in eigen handen.
En geloof mij, belofte maakt schuld!!
30 oktober 2013, gevangenis van Sint-Gillis
Bij deze schrijf ik U deze brief omdat de politie recent een hele propaganda heeft gemaakt omtrent het toenemend geweld tegen de politie.
Wat mij vooral frustreert is dat deze achterbakse actie van de politie door de media wordt vertoont aan de buitenwereld. En het ergste van al is dat er nog reacties van politiekers zoals bijvoorbeeld Bart de Wever worden vertoond op het nieuws waarbij hij zegt dat hij meeleeft met de politie en dat ze er snel iets aan zullen gaan doen om het probleem op te lossen. Het is net of we het hier hebben over heiligen die in deze maatschappij er alles voor over hebben om de burgers te beschermen tegen al het kwade. Dikke zever!!! Dikke hypocrieten zijn het!!! Zij zijn juist het ergste dat er rondloopt in deze maatschappij. Hun mooie, gestreken blauwe pakken manipuleren de burgers zodat ze op hun manier achter de schermen hun macht misbruiken.
Ik ben iemand die ervan kan meespreken.
En niet ik alleen heb deze ervaring meegemaakt maar er zijn nog vele andere die de ware kant van de politie hebben gezien. En dan komt de vraag waarom er geen klacht wordt ingediend tegen hun gruwelijke daden? Geloof mij, ik heb stappen ondernomen zodat zij gestraft zullen worden voor hun criminele daden.
Maar er is niemand die daar gehoor aan geeft. Dan komt de vraag is iedereen wel gelijk aan de wet? Neen!
Wat is democratie? Een woord in de wind om de burgers gerust te stellen dat iedereen gelijk is aan de wet! Wat ik probeer duidelijk te maken is dat men ook de andere kant van het verhaal openbaar maakt. Er is een reden waarom men geweld gebruikt tegen de politie. Want enkel op deze manier worden ze gestraft voor hun criminele daden. Maar neen, mensen willen enkel geloven wat ze willen geloven. Doe jullie ogen open en word eens wakker! Dit is de harde realiteit. Als men nooit geen gehoor wil geven aan de criminele daad van de politie zal dit in de toekomst alleen maar verergeren. De politie is niet onze vriend maar onze vijand. Zij denken dat ze zich alles kunnen permitteren! En als niemand daar gehoor aan wil geven dan nemen wij het recht wel in eigen handen.
En geloof mij, belofte maakt schuld!!
30 oktober 2013, gevangenis van Sint-Gillis
Berichten van wanorde 42
Verwoesters – Een jaar geleden vestigde het park- en tuinbedrijf Marinx zich in Sirault. Met het bedrijf kwam het lawaai van haar camions en kranen mee. De buurt staar vijandig tegenover het bedrijf, en in deze context ging het huis van de baas, Geoffrey Marinx, in rook op. Nog onbewoond, maar het zal moeilijk worden om zich nog zoals gepland was binnen een maand in de woning te installeren... Boodschap begrepen meneer?
Groene camouflage – In Beho zijn de officiële aankondigingsborden voor de bouw van een windmolenpark verschillende keren ten prooi gevallen aan vandalisme. Windmolens worden ons door de staat aangesmeerd als een zogezegd ecologische oplossing voor het energieprobleem, maar de echte vraag blijft: waarom is er nood aan zoveel energie? Om de giftige fabrieken draaiende te houden, om het functioneren van de kapitalistische economie te vrijwaren? Wij vechten tegen het kapitalisme en tegen al haar infrastructuren, of ze nu “groen” zijn of niet. In elk geval, de windmolens zijn op zichzelf al verwoestend(lawaai, degraderen van het landschap, weer stukken terrein opgeofferd op het altaar van de economie). De openbare enquêtes van grote industriële of statelijke projecten bieden dus een gelegenheid voor tegenstanders om deelname te weigeren en de democratische maskerade te saboteren die de staat orkestreert om haar wil te kunnen opleggen en de bittere pil te doen slikken.
Collaborateurs aanvallen – De bouw van nieuwe gevangenissen (van nog meer capaciteit om mensen op te sluiten en de sociale kwesties te verstikken met een versteviging van de veiligheid en repressie) hangt ook af van de bedrijven die ze bouwen. Zich opstellen tegen deze nieuwe gevangenissen betekent dus ook stokken steken in de wielen van deze collaborerende bedrijven. Zo hebben onbekenden de ramen uitgeslagen van het Centrum van Architecturale en Urbanistische Studies en Onderzoeken (CERAU), dat zich bevindt op de Wedrennenlaan 20 te Brussel. Deze architecten hebben meegewerkt aan de bouw van de nieuwe gevangenis van Marches-en-Famenne die haar deuren begin november heeft geopend. Voor een lijst van collaborerende bedrijven kan je bijvoorbeeld de site www.lacavale.be bekijken.
Verzekering bis – En deze keer blijft er niets meer over van de bureaus van de verzekeringsmaatschappij ABC in Wemmel. Het vuur brak rond 2 uur 's nachts uit op verschillende plaatsen. De baas van dit bedrijf zal zich zeker afvragen of het hier over een wraakactie gaat van iemand die er genoeg van heeft zich te laten afzetten door verzekeringsmaatschappijen. De vorige keer dat het bureau werd aangevallen was een paar maanden geleden, toen een molotov cocktail tegen de gevel gegooid werd.
De dagelijkse routine saboteren – Onbekenden hebben 's nachts de stroom van de seininrichting van het spoor dat Brussel met Antwerpen verbindt onderbroken. Tientallen treinen op spitsuur moeten afgelast worden en de vertragingen lopen op tot 45 minuten. Wanneer de bazen, de leerkrachten en de werkgevers afhangen van onze stiptheid om op tijd aan te komen om ons te laten uitbuiten, als de economie over het algemeen afhangt van het vlot verloop van het transport, dan is dit een eenvoudige manier om stokken te steken in hun wielen.
Zelfs de koeien loeien mee – Een burger-klikker belt de politie van de zone Lasne om aan te geven dat er een koe op vrije voet is. Wanneer de patrouille aankomt, springt het dier op de auto, waarbij het de capot en de voorruit verpletterd. Het politievoertuig kan niet meer gebruikt worden. We willen alle koeien aanmoedigen om hun zoektocht naar vrijheid en hun goesting om te vernietigen voor te zetten, niet enkel tegen de auto's van de flikken, maar ook tegen die van de rijken en de bazen, overvloedig aanwezig in deze rijkste gemeente van Wallonië.
Glimlach – Nieuws over ontsnappingen blijft altijd voor een glimlach zorgen. Twee gevangenen ontsnapten uit het deportatiekamp voor mensen zonder papieren 127bis in het gehate Steenokkerzeel. Een maand voordien waren er zes gevangen genomen mensen zonder papieren die een ontsnappingspoging waagden in het befaamde gruweldorp MerkSSplaSS. 's Nachts braken ze de ramen, hebben ze de alarmen buiten werking gesteld en de muren beklommen. Na het inademen van de vrije lucht, hebben drie van hen hebben zich verwond en zijn moeten achterblijven. De drie anderen zijn weggeraakt. Bravo!
Groene camouflage – In Beho zijn de officiële aankondigingsborden voor de bouw van een windmolenpark verschillende keren ten prooi gevallen aan vandalisme. Windmolens worden ons door de staat aangesmeerd als een zogezegd ecologische oplossing voor het energieprobleem, maar de echte vraag blijft: waarom is er nood aan zoveel energie? Om de giftige fabrieken draaiende te houden, om het functioneren van de kapitalistische economie te vrijwaren? Wij vechten tegen het kapitalisme en tegen al haar infrastructuren, of ze nu “groen” zijn of niet. In elk geval, de windmolens zijn op zichzelf al verwoestend(lawaai, degraderen van het landschap, weer stukken terrein opgeofferd op het altaar van de economie). De openbare enquêtes van grote industriële of statelijke projecten bieden dus een gelegenheid voor tegenstanders om deelname te weigeren en de democratische maskerade te saboteren die de staat orkestreert om haar wil te kunnen opleggen en de bittere pil te doen slikken.
Collaborateurs aanvallen – De bouw van nieuwe gevangenissen (van nog meer capaciteit om mensen op te sluiten en de sociale kwesties te verstikken met een versteviging van de veiligheid en repressie) hangt ook af van de bedrijven die ze bouwen. Zich opstellen tegen deze nieuwe gevangenissen betekent dus ook stokken steken in de wielen van deze collaborerende bedrijven. Zo hebben onbekenden de ramen uitgeslagen van het Centrum van Architecturale en Urbanistische Studies en Onderzoeken (CERAU), dat zich bevindt op de Wedrennenlaan 20 te Brussel. Deze architecten hebben meegewerkt aan de bouw van de nieuwe gevangenis van Marches-en-Famenne die haar deuren begin november heeft geopend. Voor een lijst van collaborerende bedrijven kan je bijvoorbeeld de site www.lacavale.be bekijken.
Verzekering bis – En deze keer blijft er niets meer over van de bureaus van de verzekeringsmaatschappij ABC in Wemmel. Het vuur brak rond 2 uur 's nachts uit op verschillende plaatsen. De baas van dit bedrijf zal zich zeker afvragen of het hier over een wraakactie gaat van iemand die er genoeg van heeft zich te laten afzetten door verzekeringsmaatschappijen. De vorige keer dat het bureau werd aangevallen was een paar maanden geleden, toen een molotov cocktail tegen de gevel gegooid werd.
De dagelijkse routine saboteren – Onbekenden hebben 's nachts de stroom van de seininrichting van het spoor dat Brussel met Antwerpen verbindt onderbroken. Tientallen treinen op spitsuur moeten afgelast worden en de vertragingen lopen op tot 45 minuten. Wanneer de bazen, de leerkrachten en de werkgevers afhangen van onze stiptheid om op tijd aan te komen om ons te laten uitbuiten, als de economie over het algemeen afhangt van het vlot verloop van het transport, dan is dit een eenvoudige manier om stokken te steken in hun wielen.
Zelfs de koeien loeien mee – Een burger-klikker belt de politie van de zone Lasne om aan te geven dat er een koe op vrije voet is. Wanneer de patrouille aankomt, springt het dier op de auto, waarbij het de capot en de voorruit verpletterd. Het politievoertuig kan niet meer gebruikt worden. We willen alle koeien aanmoedigen om hun zoektocht naar vrijheid en hun goesting om te vernietigen voor te zetten, niet enkel tegen de auto's van de flikken, maar ook tegen die van de rijken en de bazen, overvloedig aanwezig in deze rijkste gemeente van Wallonië.
Glimlach – Nieuws over ontsnappingen blijft altijd voor een glimlach zorgen. Twee gevangenen ontsnapten uit het deportatiekamp voor mensen zonder papieren 127bis in het gehate Steenokkerzeel. Een maand voordien waren er zes gevangen genomen mensen zonder papieren die een ontsnappingspoging waagden in het befaamde gruweldorp MerkSSplaSS. 's Nachts braken ze de ramen, hebben ze de alarmen buiten werking gesteld en de muren beklommen. Na het inademen van de vrije lucht, hebben drie van hen hebben zich verwond en zijn moeten achterblijven. De drie anderen zijn weggeraakt. Bravo!
zaterdag 9 november 2013
Full swing voor twee Brusselse golfterreinen
8 oktober, grote verontwaardiging in de pers. De rijksten van Brussel werden verstoord, daar waar ze net in alle rust zouden willen golfen. Vergis je niet, de golf is niet enkel de club en het balletje, het is het symbool bij uitstek van de arrogantie van de bourgeois. Het kostuumpje, de handschoentjes, de caddies, de wagentjes, de enorme terreinen, de luxueuze after-sport, de rust die zwaar betaald wordt door diegenen die niet mogen genieten van deze voorkeursbehandeling. Een sessie loopt al snel op tot 100 euro, het is dus niet moeilijk om te begrijpen welk soort volk deze sport aantrekt.
Op het terrein van zo'n 40 hectaren groot van de Koninklijke Golfclub in Neerpede Anderlecht zijn 15 van de 18 terreinen onbruikbaar gemaakt. De greens werden beschadigd en vernield met schopslagen en er werd zout over het gras gestrooid. Het zout beschadigt de ondergrond. Er is minstens 50 000 euro schade en het terrein heeft even zijn deuren moeten sluiten. “Het werk van 6 mensen gedurende een jaar kapot gemaakt op één nacht. Het was iemand die de golf wou kapot maken” zegt de greenkeeper Ghislain Poot, collega en familie van Paul Poot, directeur van de club. Eenzelfde naam Paul Poot is ook notaris op de Bergensesteenweg in Anderlecht, louter toeval?
Dat niet iedereen fan is van golf wisten ze bij de club al langer. Geregeld worden er kleine brandjes gesticht op het terrein. Meer nog: niet ver daarvandaan, in Dilbeek werd er een maand geleden brand gesticht in de veranda van de golfclub Steenpoel. De brand sloeg uit naar het dak. Een geplande wedstrijd is de dag erna nog kunnen doorgaan, maar wel met een elektriciteitspanne.
In de Brussels Golf Club in Watermaal-Bosvoorde werden vijf van de negen greens onder handen genomen met de schop en met zout bestrooid. “De greens zijn de meest dure delen van het golfterrein, de herstellingkosten kunnen oplopen tot 15 à 20 000 euro per green.”
In plaats van verontwaardigd te zijn over de herstellingskosten, zouden we misschien de vraag kunnen stellen over de noodzaak van deze hoeveelheid poen dat in deze luxesport gestoken wordt. Is het bovendien nodig om zoveel plaats te gebruiken, velden die vroeger natuur waren? Is het nodig om zoveel mest en giftige pesticiden te gebruiken voor het onderhoud van de terreinen? Deze pesticiden doden een groot deel van de insecten en vogels die ermee in aanraking komen. Is het nodig om beslag te leggen op zoveel tonnen water voor het onderhoud van de terreinen terwijl voor andere lagen van de bevolking water zoals goud wordt? In verschillende armere landen zoals Portugal of aan de andere kant van de Middellandse Zee komen de golfterreinen als champignons uit de grond om toeristen aan te trekken. Het water wordt er zo verspild dat er een watertekort dreigt in andere delen van het land.
De verontwaardiging van de golfclubs en hun gebruikers verbergen het bewustzijn van hun ongelijk. Hun luxesport is een verlenging van dezelfde optiek die ze elders toepassen: vernietiging van de natuur, verspilling van grondstoffen en van poen, bezetting van ruimte, klassearrogantie. Full swing in hun gezicht!
Abonneren op: Berichten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten