De Standaard over De Ministers van de Noordzee: ‘Een ongehoord geluid in de Nederlandstalige popmuziek' (****)‏

De Standaard over De Ministers van de Noordzee: 'Een ongehoord geluid in de Nederlandstalige popmuziek' (****) Op 19 mei brachten De Ministers van de Noordzee hun debuutplaat ‘Werken’ uit, voorzien van aanstekelijke melodieën, korrelige grooves en links en rechts kleurrijke arrangementen. De teksten, bedachtzaam gezongen met rollende 'r', zijn nu eens verhalend, dan weer cryptisch en bij hoog water doorspekt met zelfspot en droge humor. Het album viel in de smaak bij De Standaard, wat resulteerde in een paginagroot interview met frontman Thomas Mortier, en vier fonkelende sterren eronder! Enkele quotes uit het interview: ‘Met krachtige teksten en een uitdagende mix van pop en rock leveren De Ministers Van De Noordzee een interessante debuutplaat af.' ‘Het filmische liedje ‘De nacht van zaterdag op zondag’ is een pure ‘murder song’ over een man in een jeep, ‘op zoek naar een fiets met een meisje eraan’. Net als in het beklemmende ‘Wachten duurt lang’ is dit een ongehoord geluid in de Nederlandstalige popmuziek.' ‘De Ministers Van De Noordzee hebben hun naam niet toevallig gekozen. Zoals een zee in wezen niet te regeren is, zo denkt Mortier niet dat hij zijn muziek helemaal aan regels kan onderwerpen.' ‘En hij inviteert de muzikanten ook niet om wat bij te kleuren, maar laat ze hun ding doen, want ‘daardoor denk ik weer aan iets nieuws’. Een talentrijke groep trouwens, met onder meer Christophe Claeys (Amatorski, ex-Balthazar), machtig bezig achter zijn jazzy drums, Patricia Vanneste (Balthazar) met haar strijkkwartet in de harmonie, Senne Guns die ‘aan veel knoppen draaide’ en Renée die in ‘Wachten duurt lang’ de zang mooi overneemt.' Lees het volledige interview hieronder of klik hier.   Debuutalbum van De Ministers van de Noordzee laat nieuw geluid horen ‘Ik blaas mijn schuldgevoel op’   Met krachtige teksten en een uitdagende mix van pop en rock leveren De Ministers Van De Noordzee een interessante debuutplaat af. ‘Ik hecht veel waarde aan het instinct. Daardoor vind ik ook verrassender combinaties’, vindt songschrijver Thomas Mortier, die ook bas speelt bij Yuko. (Peter Vantyghem) Nergens in Vlaanderen wordt het Nederlands meer gebruikt als zangtaal dan in Gent. Het heeft te maken met de grote scene gelijkgestemde muzikanten die elkaar bijspringen. In de stad van Walter De Buck en Flip Kowlier neemt het lokale gevoel makkelijk de overhand op internationale ambities. En Gent is de culturele hoofdstad van West-Vlaanderen. Thomas Mortier (28), frontman van De Ministers Van De Noordzee en bassist bij de indieband Yuko, voelde de nood aan een eigen taal in 2011. Op zijn zeventiende schreef hij songs in het Engels, maar hij voelde zich als een vis op het droge. ‘Ik had geen voeling met de Engelse taal waarin ik toen, naar het voorbeeld van Pavement, schreef. Ik kon er geen dubbele bodems in leggen. In het Nederlands voelde ik de volledige gelaagdheid wel. Je bent open bezig, het is in het gezicht. Dus was de keuze simpel.’ Mortier schreef eerst het sarcastische liedje ‘Superman’, dat toen wat airplay op Radio 1 kreeg. Om een heel album te maken was echter tijd nodig, om volwassener te worden en geld te vinden. De autodidact combineerde een baan als hulpkok met de rol van bassist bij Yuko, werkte aan zichzelf en verfijnde zijn songs. Dat de plaat nu verschijnt, is niet niets. Het is een sprong van drie jaar en tegelijk een startschot. ‘Het is voor mij de eerste keer dat iets afgewerkt is. Vanaf nu kan ik meer geordend, doelgerichter werken. Ik kan aan een volgende fase beginnen.’ Beatles Zullen de Vlaamse radiozenders de songs van De Ministers Van De Noordzee draaien? Op het eerste gehoor lijkt dat geen probleem. Producer Reinhard Vanbergen (Das Pop) heeft poppy Beatles-invloeden in de strijkers goed gecombineerd met de krachtige rock van gitaar en drums. Mortier zingt heel verstaanbaar, met een langgerekt, bijna Hollands aandoend Nederlands dat verwijst naar een van zijn helden, Henny Vrienten van Doe Maar. De eerlijke, goed geformuleerde teksten gaan over de driften en twijfels van een man. ‘Die hele tijd die wij verdrijven/ denk jij alleen aan jezelf’, zo tekent Mortier een man uit die op een feest zijn vriendin negeert. ‘Eenzaam shoppen maakt het hart moe’ is een bijtende kanttekening bij mannen die in de supermarkt de vrouwen bespioneren. Nog donkerder wordt het wanneer hij vaststelt: ‘de dag dat ik een slechte man werd/ heeft mij eindelijk rust gegeven.’ Therapie? ‘Er zit inderdaad een groot gevoel van tekortkoming in het album’, zegt hij. ‘Dat komt in essentie uit mezelf. Ik kanaliseer mijn schuldgevoel, mijn tekortschieten, en ik blaas het in de songs op.’ Hij is zo iemand die aan de rand staat van het feest, zegt hij. ‘Wanneer ik een song als “You’re the one that I want” hoor en iedereen vrolijk zie dansen, word ik net melancholisch, omdat ik er niet bij kan horen. Ik had lange tijd het gevoel dat andere mensen vrolijker en completer zijn dan mezelf. Soms vond ik dat jammer, maar goed, ik werd er niet echt ongelukkig van, en nu is het ook wel verbeterd. Het helpt wanneer je er vorm kan aan geven.’ Waits Mortiers expressievorm was altijd de muziek. Met elke verjaardag vroeg hij zijn ouders om meer Beatles-platen, en na de noodzakelijke hippe tienerjaren stootte hij op grote songschrijvers als Nick Cave en vooral Tom Waits. Het filmische liedje ‘De nacht van zaterdag op zondag’ is een pure ‘murder song’ over een man in een jeep, ‘op zoek naar een fiets met een meisje eraan’. Net als in het beklemmende ‘Wachten duurt lang’ is dit een ongehoord geluid in de Nederlandstalige popmuziek. Te ongehoord? De Ministers Van De Noordzee hebben hun naam niet toevallig gekozen. Zoals een zee in wezen niet te regeren is, zo denkt Mortier niet dat hij zijn muziek helemaal aan regels kan onderwerpen. Hij is, op wat pianolessen na, ongeschoold en heeft een broertje dood aan theorie. ‘Er zijn mensen die sneller gaan dan ik’, geeft hij toe. ‘Ik neem meer omwegen. Ik hecht veel waarde aan het instinct. Daardoor vind ik ook verrassender combinaties.’ En hij inviteert de muzikanten ook niet om wat bij te kleuren, maar laat ze hun ding doen, want ‘daardoor denk ik weer aan iets nieuws’. Een talentrijke groep trouwens, met onder meer Christophe Claeys (Amatorski, ex-Balthazar), machtig bezig achter zijn jazzy drums, Patricia Vanneste (Balthazar) met haar strijkkwartet in de harmonie, Senne Guns die ‘aan veel knoppen draaide’ en Renée die in ‘Wachten duurt lang’ de zang mooi overneemt. De cd ‘Werken’ is nu uit. **** Bron : De Standaard /frontman Thomas Mortier