30 day of Hungerstrike of 2 refugees in Moria detention-police doesnt allow to give them sugar salt juice but only cigarettes.

Arash Hampay

https://www.facebook.com/arashampay/posts/501472830198808

7 Std. · Mytilini, North Aegean, Griechenland ·
انگلیسی/فارسی

One month of hunger strike. One month, where our mouths and lips have
been shut and have refused any kind of food. Why? You probably think
that those two people in Moria prison are crazy. You proably think that
they are committing suicide. You probably think that they have an
important message to deliver. You probably wonder why they are screaming
and trying to show their pain and the blood from their wounds. You
probably wonder how it is possible to stay alive without food for an
entire month. You probably don´t understand any of this because your
fixed mindset does not have the capacity to understand their pain and
struggling.

Bahrooz and Kozhin do not want to commit suicide. They are not crazy.
They are two young kurdish men. They are smart and handsome. They are in
love with life. They understand and appreciate the essence of beauty and
the joy of life. This is the very reason why they do not kneel and
submit to oppression and injustice. They desire life. This is the final
hurdle of their struggle for that life. Their very hunger is the key
that will open the gates of the prison. A prison in which they have been
forced into.

30 days have passed. I do not approve of the response from this
superficial and false UN so far. The Greek police and the Greek state
insist on upholding their reputation as being brutal and merciless
towards vulnerable and suffering refugees. 30 days have passed. It has
been 30 days of desperate calls from two desperate young men. Two
desperate young men have been begging the people, the media channels,
the human rights organisations, and everyone else for help. Are you all
deaf or are you just pretending to be?

Once again I went to Moria today to give sugar and salt to the refugees
on hunger strike. Once again, despite my institence, the police
prevented me from doing so. One month of hunger strike. They need sugar,
salt, and juice. Their lives are in danger. The Police in Moria told me
that I was only permitted to give them cigarettes. The Police did not
even allow me to see them from a distance. That wonderful doctor and I
were sent home utterly disappointed. That lovely doctor who tends to us
every day, whenever necessary.

It is nearly impossible to find someone with a strong conscience in this
so-called civilised country. Someone who would go to the gate of Moria
and dedicate two hours of their time fighting for the freedom of those
two young men who have come here to seek refuge? If these people
actually exist then I urge them to go to Moria and show that they
disagree with the Greek asylum policies. I urge them to show that they
are against the imprisonment of refugees. I urge them to call for the
release of the imprisoned people on hunger strike. I urge them to do
this because the hope these people have for their release is ultimately
waning.
یک ماه
یک ماه اعتصاب غذا و دوختن لبها و دهان برای خوردن! برای چه؟ شاید که در
باورتان این دونفر دیوانه باشند شاید که قصد خودکشی دارند و یا شایدهم یه
حرف جدی دارند و شاید که دردشان گرفته و اینطور آه و ناله میکنند اینطور
فریاد میزنند و درد زخمشان را اینطور میخواهند نمایان کنند نمیدانم اصلا
واقعا مگر میشود یک ماه چیزی نخورد؟ در باورتان میگنجد که دوجوان در
زندانتان یک ماه لب به غذانزده باشند و همچنان زنده بمانند؟ میدانم که
نمیگنجد چون مغز فندقی شما کشش درک درد اینها را ندارد.
ارش و حسین نه دیوانه اند و نه قصد خودکشی دارند، ارش و حسین دوجوان کورد
هستند که بسیار باهوش و البته عاشق زندگی شان هستند باهوش هستند چون
دریافته اند مسیر درست زندگی را دریافته اند که زندگی باتمام زیبایی هایش
ارزش زانو زدن در برابر ظلم و بی عدالتی را ندارد و قصد خودکشی ندارند و
این روش اعتراضشان البته اخرین روش اعتراضشان هست برای باز شدن درهای
زندانی که بر انها تحمیل شده!
سی روز شد و سازمان دروغین و نمادین ملل نمره مردودی میگیره و پلیس و دولت
یونان اصرار بر فاش کردن هویت خود دارد هویتی خشمگین و بی رحم با مهاجرین
اسیب دیده! سی روز شد که دو جوان با تمام وجودشان فریاد ازادی و طلب کمک
کردند از مردم و روزنامه نگارها و نهادهای حقوق بشری و همگی یا کَر بودند و
یا خود را به کَری زدند! امروز بازهم رفتم زندان موریا تا نمک و شکر به
اعتصاب کننده ها بدم ولی بازهم پلیس ممانعت کرد باوجود انکه بااصرار بهشون
گفتم این دو جوان یک ماهه که در اعتصاب هستند و نیاز مبرم دارند به نمک و
شکر و ابمیوه و جانشان در خطر هست ولی پلیس موریا با خشم خاص خودش گفت که
فقط میتونی سیگار بهشون بدی و نه میتوننی ببینیشون حتی از دور و نه میتونی
چیزی بهشون بدی و در نتیجه من و اون دکتر عزیزی که هرروز حامی ما و نگران
حال ماهست ناامید برگشتیم. به راستی در این شهر و در این کشور چندملیونی
باتمدن چندملیونی صد نفر انسان باوجدان پیدانمیشه که فقط چند ساعت وقت
بزاره و بره جلو موریا برای ازادی دوجوانی که بهشون پناه اوردند؟ حتی اگر
امیدی هم به ازادی انها نداشته باشند حداقل اعتراض و خواست خودشان را نشان
دهند و نشان بدن که مردم یونان موافق رفتار ناعادلانه و ظالمانه دولت
وپلیسشان با مردم بی پناه نیستند!
#refugeesgr #moria #prison #Police #freedom #Europe #Hungerstrike #unhcr
#humanity #humansrights
#freeareshbahruz
#freehoseynkozhin