Goeienavond beste lezer, Toen ik anderhalve maand geleden een bloesemwandeling deed, passeerde ik aan een grote buis die dienst deed als een glijbaan om een meter of zes lager te belanden. En ook al moest ik helemaal niet naar beneden, ik kon me onmogelijk bedwingen om níét in de buis te kruipen. Zoef! Ook toen we een tijd geleden een redactieweekend hadden in Oostende en verspreid zaten over drie hotels, heb ik hard zitten lobbyen om in dat ene hotel te overnachten waarvan ik had gezien dat het een glijbaan had. Ter plekke ontdekte ik dat die geen enkele functie had, maar ik kon me niet bedwingen om ze niet te gebruiken. Zoef! Met een glijbaan schuift het kind in mij glimlachend naar buiten. Maar in een artikel in deze nieuwsbrief kunt u lezen dat die glijbanen niet langer een prioriteit zijn in speeltuinen: ze zijn te groot, te duur, te nat of te heet. “We willen meer creativiteit, authenticiteit en onzekerheid”, klinkt het. Maar wie dat zegt, heeft vast nooit de onzekerheid gekend van de hoge glijbaan. Is nooit trapje voor trapje met een bonkend hard naar boven geklauterd. En heeft daar boven vast nooit getwijfeld: zou ik of zou ik niet? Zoef! | 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten