Of zijn we simpelweg tegen de grenzen van de groei opgelopen. Eeuwigdurende groei op een eindige planeet is niet mogelijk, dat snapt een kind. Wie goed kijkt ziet dat, naast roekeloze bankiers en schuldverslaving, grondstoffen en ecologische factoren een belangrijke rol spelen bij het vastlopen van de economie. De olieprijs is voor economisch slechte tijden nog steeds extreem hoog. Door klimaatverandering aangedreven extreem weer vaagt oogsten van boeren en winstmarges van verzekeraars weg. Ondanks alle mooie woorden is economische groei nog steeds niet losgekoppeld van het gebruik van meer energie, meer grondstoffen en dus ook meer vervuiling.
We gebruiken nu al anderhalve planeet aan ecologische ruimte. Willen we echt weten hoe de wereld er uit ziet als we dat verdubbelen?
Denker des Vaderlands Hans Achterhuis roept op om af te stappen van het groeidenken. Hij haalt Richard Heinberg aan. Richard Heinberg probeert in zijn boek 'Einde aan de groei' aan te tonen dat economische groei niet meer mogelijk is. Tegelijkertijd laat hij haarfijn zien dat ons financieel stelsel gebaseerd is op de aanname van economische groei. Kortom, willen we breken met groei dan moet alles op de schop. Geld, banken, rente, investeren, pensioenen, staatsschuld...
We zijn verslaafd aan groei. En stoppen met groeien betekend dat we een fase door moeten van pijnlijke afkickverschijnselen. En dat is iets waar een maatschappij vol junkies niet vrijwillig voor zal kiezen.
Los van de vraag of groei nog wel mogelijk is, is het dus de vraag of we wel moeten streven naar de terugkeer economische groei. Ik zou zelfs een stap verder willen gaan. Moeten we een economische recessie niet verwelkomen, en zelfs proberen te versterken? . Elke keer dat de beurzen kelderen de champagne open trekken. Campagnes organiseren die economische krimp als doel hebben.
Het zal effectiever zijn als al onze acties uit het verleden. De economische stagnatie van 2008 bereikte wat 15 jaar milieu activisme en onderhandelen over klimaat niet bereikte. De CO2 uitstoot daalde. Tal van verwoestende mijnbouwprojecten werden stil gelegd. Er gingen autofabrieken failliet, er werd minder gevlogen. Bij steeds meer mensen breekt het besef door dat geld niet gelukkig maakt. In 2011 daalde de stikstof uitstoot met 25%, niet door beleid maar door economische krimp.
Economische krimp levert meer resultaat als goed bedoelende maar effectloze bewustwordingscampagnes. Ons grondstoffengebruik, uitstoot en energiegebruik stijgt. Elke uitgespaarde watt aan spaarlampen wordt gespendeerd aan nog meer spaarlampen.
Onze linkse vrienden kijken nu bezorgd. Maar de werkgelegenheid dan? En de pensioenen? En economische groei is goed voor de armen in het zuiden! Sorry als ik jullie hiermee voor je schenen schop, maar er zijn geen banen, pensioenen en arme mensen op een onleefbare planeet. En los daar van, bracht die economische groei echt zo veel vooruitgang en geluk? Ja, armoede is slecht voor het milieu. Rijkdom nog veel meer. De 20% rijken zorgen voor 80% van de ecologische impact. Het scheppen van meer materiële welvaart gaat de armoede niet bestrijden. De koek moet niet groter, maar eerlijker verdeeld. Het najagen van banen en groei is wat dat betreft alleen maar bedoeld om de massa's niet op het idee te brengen dat alleen herverdeling armoede gaat oplossen. De economische crisis van 2008 maakte dat voor het eerst sinds de jaren '60 grote delen van de bevolking weer zijn vraagtekens zette bij het kapitalisme. Kortom, de recessie bracht ons tal van dingen waar deze planeet naar snakt. Laten we daar op voortbouwen.
Schaarser wordende olie en een instabiel klimaat maakt een terugkeer naar de goede oude tijd uitgesloten. Autofabrieken open houden heeft geen zin als de olie te duur wordt. Laten we van de gelegenheid gebruik maken. De economische instabiliteit kan alleen maar groter worden. Waarom de boel redden als we het een setje kunnen geven. Deze crisis zou gebruikt moeten worden voor een fundamentele koerswijziging.
Ja, natuurlijk, als we internationaal de koppen bij elkaar steken, en als redelijke mensen bij elkaar gaan werken aan oplossingen zou het ook kunnen zonder crises, opstanden en ander bloed vergieten. Maar hoe realistisch is dat? We zitten opgescheept met een politieke elite zonder legitimiteit, zonder een idee van waar het heen moet, en een volstrekt onrealistisch beeld van de aard en omvang van de problemen. Er wordt al 15 jaar onderhandeld over het klimaat, de CO2 uitstoot stijgt nog steeds. De bankencrisis werd een schuldencrisis en het enige wat men kan verzinnen is alles kapot bezuinigen en geld bij drukken. De grote massa's zijn verslaafd aan TV en winkelen, en de droom ooit rijk te worden. We hebben een omslag nodig, en die zal er alleen komen als er crisis is. Tot die tijd blijft iedereen hopen dat het wel goed zal komen. Revoluties breken pas uit als grote delen van de bevolking voelt dat het morgen niet beter wordt, en dat hard werken voor de toekomst van je kinderen niet betekend dat zij het beter krijgen. Pas op het moment dat het duidelijk is dat het systeem is vast gelopen gaan we echte veranderingen krijgen.
Er is een dringende ecologische noodzaak voor een stevige economische crisis. Onze economie ligt op ramkoers met de gezondheid van deze planeet. Aan alle kanten slaanwetenschappers alarm over de deplorabele staat waarin het ecosysteem Aarde zich bevindt en het toenemende risico op ineenstorting en instabiliteit. Klimaat, biodiversiteit, grondstoffenschaarste, water, bodemerosie. Men roept in koor om een drastische omslag. Een revolutie op tal van vlakken die binnen de huidige machtsverhoudingen niet via politieke weg gehaald gaat worden. De druppels op de gloeiende plaat van goed bedoelende consumentenacties en maatschappelijk verantwoord ondernemen zijn niet meer als dat. Damp. De halfslachtige voorstellen van mainstream Ngo's , zelfs als ze zouden worden uitgevoerd, onvoldoende. Onze voetafdruk op deze planeet moet omlaag, goedschiks of kwaadschiks. De meest zeker manier om dat te bereiken is economische krimp.
Dus laten we proberen de beurskoersen om laag te drukken, de energieprijzen op te drijven en de recessie aan te jagen. Dat zal ons niet populair maken, dat klopt. Maar wachten tot de meerderheid de urgentie van de ecologische crisis snapt, is wachten tot het te laat is. We zullen methodes en strategieën moeten zoeken die daar niet van afhankelijk zijn. Hoe meer gesloten fabrieken hoe beter. Hoe meer de energie infrastructuur hapert hoe minder schade aan de planeet. Geruchten, hacks, sabotage en kattenkwaad. Alles kleine zetjes helpen. Tot de beurshandelaren weer uit hun torens springen. Jump fuckers!
Bron :
GroenFront
Auteur : redax
Geen opmerkingen:
Een reactie posten