De opkomst van het internet, met zijn porno- en chataanbod, heeft de prostitutie veranderd. ‘Er wordt van je verwacht dat je even goed kunt acteren als de pornoactrices.'
Het is 9 uur. Het Antwerpse Schipperskwartier, ontwaakt. Of beter: het is wisseling van de shift. De dagploeg maakt zich op voor haar dagtaak. Wie hier een dagje vertoeft, ziet een doorsnede van de mannelijke Antwerpse bevolking voorbij de ramen flaneren: de chassidische jood, de jonge kantoorbediende in pak en das, de Arabische man in een gestreepte djellaba, de gepensioneerde sinjoor ondersteund door een wandelstok, de hippe vogel met Ray Ban-zonnebril.
Rebecca (40) stapte op haar 22ste in de prostitutie: ‘Na een aantal jaar in een privéhuis en als escortedame actief te zijn geweest, ben ik als raamprostituee voor mezelf beginnen te werken. Zo houd ik controle over mijn inkomsten én kan ik rechtstreeks met de klant onderhandelen. Ik huur een vitrine in de gedoogzone van Villa Tinto.'
Rebecca vertelt het alsof ze in een bakkerij werkt, zo alledaags vindt ze haar baan. Ze ziet er ook heel gewoon uit, op haar kledij na dan. Die verraadt haar metier: zwarte netkousen, pumps en een zwart doorschijnend bloesje. Haar familie en vrienden weten wat ze doet voor de kost en ook haar man steunt haar beroepskeuze. ‘Alleen mijn twee kinderen weten het niet. Ik wil niet dat ze door hun vrienden met de vinger worden gewezen. Nochtans heb ik een heel gewoon leven: ik ga werken, run een huishouden en heb een uitgebreide vriendenkring. En ook al keurt de goegemeente mijn metier af, toch passeert ze mijn raam.'
Rebecca heeft de voorbije jaren het werk zien veranderen. In positieve én negatieve zin. ‘Door de herinrichting van het Schipperskwartier zijn de werkomstandigheden erop vooruit gegaan: de panden moeten aan strenge veiligheidsnormen voldoen en de kamers zijn hygiënischer dan vroeger. In de huur van zeventig euro per dag zijn kosten zoals verwarming, elektriciteit en water inbegrepen.'
Dalende solidariteit
Even narekenen: Rebecca betaalt voor haar kamertje van drie meter op drie, met eenvoudig sanitair en een vitrine zo groot als een deur, 2.100 euro per maand. Voor dat bedrag kun je een mooie villa in de rand rond Antwerpen huren. Om de huur en beroepskosten zoals condooms, sekspeeltjes, kledij en de kapper te betalen en om er ook nog een goed inkomen aan over te houden, moet ze net als haar collega's elke dag toch enkele klanten zien binnen te lokken. En om die klanten te werven zijn sommige vrouwen tot veel bereid: handelingen die ze eigenlijk niet willen doen of die hun gezondheid in gevaar brengen, zoals penetratie zonder condoom, ook anaal.
‘Ik merk een dalende solidariteit onder de vrouwen', zegt Micheline Manfroid, ex-prostituee en nu in dienst van Ghapro (zie inzet) als vertrouwenspersoon van de Antwerpse sekswerkers. ‘Vroeger namen de anciens de nieuwe meisje onder hun hoede en werden er prijzen afgesproken. Dat is nu veel moeilijker geworden, deels door de taalbarrière – veel Oost-Europese meisjes spreken Nederlands, Frans noch Engels – deels ook door de toegenomen concurrentie onder de vrouwen. Er zijn gewoon minder klanten dan voorheen. Het porno- en chataanbod op het internet zit daar voor veel tussen, maar ook de crisis is hier voelbaar: als vroeger een vaste klant elke week met zijn 50 euro bij een meisje langskwam, dan komt hij nu nog maar eens om de veertien dagen.'
Extreem wordt de norm
Het internet heeft de klanten en dus de job veranderd. Dat is de ervaring van Linda, een sportieve vrouw van 45. Zij werkt sinds haar achttiende als prostituee. Alles heeft ze gedaan: het raam, escorte, getippeld aan rendez-vous-hotels, privéhuizen, massagesalons. De laatste jaren werkt ze als barverantwoordelijke in de Kempen. ‘In mijn beginjaren waren er in de bars geen privékamers', zegt Linda. ‘Het werk hield in dat je op kosten van de klant champagne dronk en dat er in de separé naar een “happy ending” werd gewerkt: tegen extra betaling werd een nis met een gordijn afgeschermd waarna er manuele bevrediging of fellatio werd bedreven.'
Bovendien waren in die tijd de ‘blotevrouwenboekjes' de ultieme inspiratiebron van de klant. Door de democratisering van het internet en de opkomst van pornosites hebben veel klanten een vertekend beeld van seks gekregen. Extreme vormen van seksualiteit worden er voorgesteld als de norm.
‘Alles moet harder en sneller', zegt Linda. ‘En er wordt van je verwacht dat je even goed kunt acteren als de pornoactrices. De klant wil zo veel mogelijk voor zo weinig mogelijk geld. Alleen staat hij er niet bij stil dat porno fictie is. Je kunt stilaan spreken van de pornoficatie van ons beroep. Vroeger gebeurde het ook zelden of nooit dat klanten de prijzen en prestaties van de prostituees vergeleken, wegens de schroom die ze hadden om voor hun bezoek uit te komen. Nu vergelijken ze de meisjes op gespecialiseerde sites alsof het om een veekeuring gaat.'
Ook Rebecca moet elke dag haar grenzen bewaken: ‘Zo'n tien jaar geleden werd er haast nooit naar anale seks gevraagd. Nu lijkt het de norm. En het liefst zonder condoom. Maar ik ben duidelijk: geen handelingen zonder condoom en geen anale seks. Het eerste omdat ik mijn gezondheid en die van mijn klanten die erna komen wil beschermen. Het tweede omdat ik geen zin heb om de zoveel tijd mijn sluitspier te laten herstellen. Ook voor plasseks of seks met uitwerpselen bedank ik. SM heb ik in de loop der jaren wel leren appreciëren.'
‘Maar veel meisjes zijn niet zo assertief. Zeker jonge meisjes of vrouwen die voor een pooier werken, doen vaak dingen waar ze zich niet goed bij voelen. Omdat ze een agressieve of veeleisende klant niet durven buiten te gooien. Of omdat hun pooier het merendeel van hun inkomsten opeist en ze dus zoveel mogelijk geld willen verdienen om er zelf wat meer aan over te houden.'
De vzw Ghapro viert haar tienjarig bestaan op 10 mei met een academische viering in het Felixpakhuis te Antwerpen.
Rebecca (40) stapte op haar 22ste in de prostitutie: ‘Na een aantal jaar in een privéhuis en als escortedame actief te zijn geweest, ben ik als raamprostituee voor mezelf beginnen te werken. Zo houd ik controle over mijn inkomsten én kan ik rechtstreeks met de klant onderhandelen. Ik huur een vitrine in de gedoogzone van Villa Tinto.'
Rebecca vertelt het alsof ze in een bakkerij werkt, zo alledaags vindt ze haar baan. Ze ziet er ook heel gewoon uit, op haar kledij na dan. Die verraadt haar metier: zwarte netkousen, pumps en een zwart doorschijnend bloesje. Haar familie en vrienden weten wat ze doet voor de kost en ook haar man steunt haar beroepskeuze. ‘Alleen mijn twee kinderen weten het niet. Ik wil niet dat ze door hun vrienden met de vinger worden gewezen. Nochtans heb ik een heel gewoon leven: ik ga werken, run een huishouden en heb een uitgebreide vriendenkring. En ook al keurt de goegemeente mijn metier af, toch passeert ze mijn raam.'
Rebecca heeft de voorbije jaren het werk zien veranderen. In positieve én negatieve zin. ‘Door de herinrichting van het Schipperskwartier zijn de werkomstandigheden erop vooruit gegaan: de panden moeten aan strenge veiligheidsnormen voldoen en de kamers zijn hygiënischer dan vroeger. In de huur van zeventig euro per dag zijn kosten zoals verwarming, elektriciteit en water inbegrepen.'
Dalende solidariteit
Even narekenen: Rebecca betaalt voor haar kamertje van drie meter op drie, met eenvoudig sanitair en een vitrine zo groot als een deur, 2.100 euro per maand. Voor dat bedrag kun je een mooie villa in de rand rond Antwerpen huren. Om de huur en beroepskosten zoals condooms, sekspeeltjes, kledij en de kapper te betalen en om er ook nog een goed inkomen aan over te houden, moet ze net als haar collega's elke dag toch enkele klanten zien binnen te lokken. En om die klanten te werven zijn sommige vrouwen tot veel bereid: handelingen die ze eigenlijk niet willen doen of die hun gezondheid in gevaar brengen, zoals penetratie zonder condoom, ook anaal.
‘Ik merk een dalende solidariteit onder de vrouwen', zegt Micheline Manfroid, ex-prostituee en nu in dienst van Ghapro (zie inzet) als vertrouwenspersoon van de Antwerpse sekswerkers. ‘Vroeger namen de anciens de nieuwe meisje onder hun hoede en werden er prijzen afgesproken. Dat is nu veel moeilijker geworden, deels door de taalbarrière – veel Oost-Europese meisjes spreken Nederlands, Frans noch Engels – deels ook door de toegenomen concurrentie onder de vrouwen. Er zijn gewoon minder klanten dan voorheen. Het porno- en chataanbod op het internet zit daar voor veel tussen, maar ook de crisis is hier voelbaar: als vroeger een vaste klant elke week met zijn 50 euro bij een meisje langskwam, dan komt hij nu nog maar eens om de veertien dagen.'
Extreem wordt de norm
Het internet heeft de klanten en dus de job veranderd. Dat is de ervaring van Linda, een sportieve vrouw van 45. Zij werkt sinds haar achttiende als prostituee. Alles heeft ze gedaan: het raam, escorte, getippeld aan rendez-vous-hotels, privéhuizen, massagesalons. De laatste jaren werkt ze als barverantwoordelijke in de Kempen. ‘In mijn beginjaren waren er in de bars geen privékamers', zegt Linda. ‘Het werk hield in dat je op kosten van de klant champagne dronk en dat er in de separé naar een “happy ending” werd gewerkt: tegen extra betaling werd een nis met een gordijn afgeschermd waarna er manuele bevrediging of fellatio werd bedreven.'
Bovendien waren in die tijd de ‘blotevrouwenboekjes' de ultieme inspiratiebron van de klant. Door de democratisering van het internet en de opkomst van pornosites hebben veel klanten een vertekend beeld van seks gekregen. Extreme vormen van seksualiteit worden er voorgesteld als de norm.
‘Alles moet harder en sneller', zegt Linda. ‘En er wordt van je verwacht dat je even goed kunt acteren als de pornoactrices. De klant wil zo veel mogelijk voor zo weinig mogelijk geld. Alleen staat hij er niet bij stil dat porno fictie is. Je kunt stilaan spreken van de pornoficatie van ons beroep. Vroeger gebeurde het ook zelden of nooit dat klanten de prijzen en prestaties van de prostituees vergeleken, wegens de schroom die ze hadden om voor hun bezoek uit te komen. Nu vergelijken ze de meisjes op gespecialiseerde sites alsof het om een veekeuring gaat.'
Ook Rebecca moet elke dag haar grenzen bewaken: ‘Zo'n tien jaar geleden werd er haast nooit naar anale seks gevraagd. Nu lijkt het de norm. En het liefst zonder condoom. Maar ik ben duidelijk: geen handelingen zonder condoom en geen anale seks. Het eerste omdat ik mijn gezondheid en die van mijn klanten die erna komen wil beschermen. Het tweede omdat ik geen zin heb om de zoveel tijd mijn sluitspier te laten herstellen. Ook voor plasseks of seks met uitwerpselen bedank ik. SM heb ik in de loop der jaren wel leren appreciëren.'
‘Maar veel meisjes zijn niet zo assertief. Zeker jonge meisjes of vrouwen die voor een pooier werken, doen vaak dingen waar ze zich niet goed bij voelen. Omdat ze een agressieve of veeleisende klant niet durven buiten te gooien. Of omdat hun pooier het merendeel van hun inkomsten opeist en ze dus zoveel mogelijk geld willen verdienen om er zelf wat meer aan over te houden.'
De vzw Ghapro viert haar tienjarig bestaan op 10 mei met een academische viering in het Felixpakhuis te Antwerpen.
Bron : De Standaard.bis / Bianca De Wolf
www.ghapro.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten