Goeienavond beste lezer, Een mooie zin kan in een roman staan, in een gedicht, in een post op (voorheen) Twitter, maar ook gewoon in een krantenstuk, zoals deze die u hieronder kunt lezen in een artikel over borstvoeding: “Ik schrijf dit terwijl mijn zoontje wankel maar vrolijk zijn eerste stapjes zet – voorlopig nog naar mij toe, binnenkort ongetwijfeld ook weg van mij”. Want dat is inderdaad het lot waarin de moeder moet berusten: als haar kind nog wankel op de benen staat, wil het tonen wat het kan en gaat het waar het de meeste liefde en aandacht vindt: bij mama. Zodra het op eigen benen staat, vindt het die liefde en aandacht doorgaans elders. Maar als groot geworden kinderen toch nog eens aan het wankelen zouden gaan, dan weten ze dat ze immer en altijd op hun mama kunnen rekenen. En zij hopelijk op haar kinderen zodra ze zelf niet meer zo vast op haar benen staat. | 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten