Dag lezer,
In de lawine aan interviews met de winnaars, verliezers, winnende verliezers en verliezende winnaars van de verkiezingen, is er eentje dat me bijzonder opviel. In gesprek met Jeroen Van Horenbeek behield voorzitter Maxime Prévot van de Franstalige centrumpartij Les Engagés een merkwaardige waardigheid en luciditeit.
“Haantjesgedrag, dat ligt me niet. Ook de mensen zijn dat soort egotripperij en gekibbel beu. Als u het mij vraagt is dat de reden waarom Vivaldi is mislukt”, zei hij onder meer. Geen briljant nieuw inzicht, maar het is goed dat iemand het eens zegt.
Maxime Prévot is dé revelatie van de voorbije kiescampagne, zijn partij is de grote winnaar in Franstalig België en een bewijs dat centrumpolitiek niet dood is en net zo goed een vluchtheuvel kan zijn voor kiezers die het ‘anders’ willen.
Prévot wordt ook een spilfiguur in de lopende regeringsvorming. Ook al sputtert de voorzitter van Les Engagés officieel nog wat tegen het vooruitzicht van een ‘premier De Wever’, als Bart De Wever ook echt eerste minister wordt, dan zal het toch op de schouders van zijn Franstalige partners zijn. Proef de ironie: samen zullen de nationalist De Wever en de leiders van MR en Les Engagés moeten bewijzen dat België wel degelijk kan werken.
Gaat het er ook echt van komen? Bij nogal wat critici blijft scepsis overheersen. Daar is, objectief bekeken, ook reden toe. De Wever engageerde zich ook in het verleden al weleens voor regeringsleiding, maar het kwam er nooit van. N-VA schrok ook al meermaals terug voor de ultieme sprong naar een groot compromis en ook nu suddert op de achtergrond de eis van een confederale staatshervorming.
Toch is er wat veranderd. Aan het land, maar ook aan De Wever zelf. “Ik zie in hem een staatsman, een soort nieuwe Jean-Luc Dehaene, die zonder veel gedoe de begroting op orde zet en het land hervormt”, vertelt zijn partijgenote Zuhal Demir in de krant. Dat de naam Dehaene de jongste weken zo vaak valt, is niet gek. Het land staat voor een immense begrotingsoperatie. De Europese Commissie duwde, geheel naar verwachting, deze week, nog eens op die pijnlijke zenuw. Wat de N-VA overigens bijzonder goed uitkomt, kwestie van richting en vaart te geven aan de regeringsgesprekken.
Of De Wever echt in het profiel van Dehaene past, is voor discussie vatbaar. Maar wat wel klopt, is dat er een logica in zit dat de leider van de grootste partij best geschikt is om de taak aan te vatten. Alvast bij zijn beoogde coalitiepartners lijkt er geen hard bezwaar meer te zijn. De weg is nog lang, en de gids ietwat onervaren, ondanks twintig jaar toppolitiek. Maar als Bart De Wever erin slaagt om van de onmogelijke centrumrechtse droom een centrumregering te maken, is hij nog voor de herfst ’s lands volgende premier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten