Goeienavond beste lezer, Het begint als een stipje. En dan wordt het groter. En groter. En GROTER. EN GROTER. Het gaat razendsnel. En plots is het zo dichtbij dat het reusachtig is. Het lawaai is oorverdovend. En mijn hart slaat 299 keer per minuut. Of meer. Mijn angst is zo tastbaar dat ik die zou kunnen aanraken. Rakelings scheert het toestel boven het dak van het huis. Ik zie de lichtjes onder aan de romp. Alles trilt. Dan volgt een enorme klap. Dit is geen ooggetuigeverslag van een vliegramp, maar mijn enige droom die af en toe terugkeert. Ik zie nooit de horror van de crash, want die gebeurt achter het huis. Ik beleef enkel het moment dat eraan voorafgaat. En hoe ik er nipt aan ontsnap. Vervolgens word ik wakker. En in deze nieuwbrief kunt u lezen dat we niet zomaar dromen wat we dromen. Waarom ik net dit droom, weet ik niet. Maar soms denk ik in mijn droom: “Ik heb het al een paar keer gedroomd en nu gebeurt het echt”. En ik hoop dat het nooit echt zal gebeuren. En ergens ook wel dat ik het nooit meer zal dromen. | 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten